بررسی خودکفایی در انجام عملکرد روزانه و عوامل مرتبط با آن درافراد مقیم خانه سالمندان گلابچی کاشان، 1386

یکی از معیارهای مهم در تعیین نیازهای بهداشتی افراد سالمند، سطح توانایی آنها در انجام فعالیتهای روزمره می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین سطح خودکفایی سالمندان مقیم خانه افراد گلابچی کاشان در انجام عملکرد روزانه و عوامل مرتبط با آن در سال 1386 انجام شد.
در این مطالعه توصیفی مقطعی کلیه افراد 50 سال به بالای واجد شرایط ساکن در مرکز مذکور (100 نفر) انتخاب شدند. داده ها با استفاده از شاخص بارتل -100 جمع آوری گردید. جهت تجزیه تحلیل وضعیت عوامل مرتبط نمرات 90-0 به عنوان سطح خودکفایی ضعیف(گروه ناتوان) و نمرات 91≤ به عنوان سطح خودکفایی متوسط به بالا (گروه توانمند) منظور گردید و از آزمون های آمار تی تست، کای اسکوئر، تست دقیق فیشر، من ویتنی یو و درصد تفاوت جهت تجزیه تحلیل نتایج استفاده شد.
بیشترین سطح وابستگی به ترتیب مربوط به استحمام، نظافت فردی و بالا و پایین رفتن از پله بود. غذاخوردن از بیشترین سطح خودکفایی برخوردار بود. شیوع ناتوانی حداقل در یکی از ابعاد عملکرد روزانه در 86% مواردگزارش شد. 29% از سطح خودکفایی متوسط به بالا برخودار بودند. تعداد بیماری در گروه ناتوان 77/0± 58/1و در گروه توانمند56/0 ±10/1 بود(p= 0/003). بین میزان اعتقادات مذهبی و ناتوانی ارتباط معنی دار گزارش شد p=0/005) و OR= 6/89). شیوع ناتوانی در انجام عملکرد روزانه در افراد مقیم خانه سالمندان زیاد است. لذا لازم است تعیین سطح خودکفایی در انجام عملکرد روزانه جهت شناسایی سالمندان نیازمند، اقدامات حمایتی و ارائه خدمات مطلوب تر به آنها همواره مد نظر باشند.