تهیه نقشه خطر زمین لغزش در مراتع شبه آلپی با استفاده از مدل نسبت فراوانی و شاخص لغزش (منطقه مورد مطالعه: حوزه آبخیز ماسوله، ایران)

اکوسیستم های شبه آلپی تحت تاثیر عوامل زیستی و محیطی از شکنندگی بالایی برخوردارند. زمین لغزش ها، یکی از تبعات منفی در این اکوسیستم است. از مناطق مستعد در بروز این عامل طبیعی، حوزه آبخیز ماسوله در شمال کشور می باشد. به منظور پهنه بندی خطر زمین لغزش از روش شاخص لغزش و نسبت فراوانی بر اساس 12 عامل موثر که شامل: شیب، جهت شیب، کاربری اراضی، سنگ شناسی، فاصله از گسل، فاصله از جاده، فاصله از رودخانه، بارندگی، وضعیت مرتع، شاخص قدرت رودخانه، شاخص ترکیب توپوگرافی و ارتفاع استفاده شد. برای ارزیابی مدل از روش ROC استفاده گردید. نتایج مدل ها نشان داد عوامل سنگ شناسی، توپوگرافی و وضعیت مرتع نقش موثری در بروز زمین لغزش های منطقه داشته اند. چرای بیش از حد، خارج از فصل، زودتر از موعد، خروج دیرهنگام دام و نیز دام مازاد از عوامل زنده مستقیم تاثیرگذار بر وضعیت پوشش گیاهی، نقش توامان ایجاد خطر زمین لغزش را داشته اند. نتایج ارزیابی مدل ها با استفاده منحنی ROC نشان داد مدل شاخص لغزش (85%) دارای کارایی بالاتری نسبت به مدل نسبت فراوانی (14/82%) بوده است. مدیران و حافظان این منطقه می توانند با کنترل چرای دام و استفاده از ابزارهای مکانیکی در مناطق لغزشی، اقدام به جلوگیری و کنترل زمین لغزش مبادرت ورزند.