مقایسه کارایی واحدهای برنامه ریزی حاصل از تلفیق تیپ های گیاهی با تیپ های اراضی و طبقات ارتفاعی در انتخاب مناطق حفاظت شده جدید (مطالعه موردی: استان کهگیلویه و بویراحمد)

انتخاب شبکه ای از مناطق حفاظت شده که معرف درصد معینی از تنوع زیستی کل هر کشور یا منطقه ای باشد، در حال حاضر به عنوان موثرترین راه حل جهانی حفاظت تنوع زیستی معرفی شده است. کارایی شبکه مناطق انتخاب شده به طور معمول علاوه بر معرف بودن برای تنوع زیستی کل، بر حسب حداقل مساحت و به عبارتی وجود کمترین مساحت اضافی در شبکه تعریف و مورد سنجش قرار می گیرد. در این مقاله، با انتخاب تیپ های گیاهی به عنوان جانشین تنوع زیستی کل استان کهگیلویه و بویراحمد و استفاده از روش سیستماتیک برنامه ریزی حفاظت، کارایی دو نوع واحد برنامه ریزی که از تلفیق تیپ های گیاهی با تیپ های اراضی و تیپ های گیاهی با طبقات ارتفاعی تشکیل شده اند؛ در انتخاب شبکه ای از مناطق حفاظت شده که با وجود بر آورده شدن اهداف حفاظتی همه تیپ های گیاهی و فرض وجود یا عدم وجود مناطق حفاظت شده موجود، کمترین مساحت کل و به عبارتی کمترین مساحت اضافی را داشته باشند، مورد مقایسه قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که در شرایط مشابه، واحدهای برنامه ریزی نوع اول مساحت اضافی کمتری (59/9 درصد وسعت کل محدوده مورد مطالعه با فرض وجود و 26/7 با فرض عدم وجود مناطق حفاظت شده موجود) را نسبت به واحدهای برنامه ریزی نوع دوم(5/12 درصد و 96/7 درصد)، وارد شبکه می کنند.