بهبود بازده تلقیح مصنوعی در میش های نژاد زندی با استفاده از هورمون های استرادیول و اکسی توسین

هدف از این تحقیق بررسی اثر استرادیول و تزریق درون عضلانی و درون وریدی دوزهای مختلف اکسی توسین بر باز شدن سرویکس و درصد آبستنی میش های نژاد زندی در انتهای فصل تولید مثلی (اوایل فروردین) بود. در این مطالعه از 63 میش سه تا چهار ساله با میانگین وزنی 55 کیلوگرم استفاده شد. در آزمایش اول به همه میش ها مقدار 100 میکرولیتر استرادیول تزریق شد، 12 ساعت پس از آن میشها به هفت گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول به عنوان گروه شاهد انتخاب شد و هورمون اکسی توسین دریافت نکرد. شش گروه دیگر به دو دسته تزریق درون عضلانی و تزریق درون وریدی تقسیم شدند و میش ها در هر دسته در سه سطح 60، 80 و 100 واحد هورمون اکسی توسین را دریافت کردند. میزان نفوذ به سرویکس قبل از تزریق، ده دقیقه و 12 ساعت پس از تزریق استرادیول (قبل از تزریق اکسی توسین) و همچنین 15 دقیقه پس از تزریق اکسی توسین با پیپت مدرج تلقیح مصنوعی اندازه گیری شد. آزمایش دوم مانند آزمایش اول بود با این تفاوت که به میش ها استرادیول تزریق نشد و فقط اثر اکسی توسین بر باز شدن سرویکس تعیین شد.