مروری بر نقش عوامل میکروبی در پسوریازیس

پسوریازیس یک بیماری مزمن و التهابی پوست می باشد که با ضایعات پوشیده شده از پوسته های نقره ای- سفید مرده پوست مشخص می شود. این بیماری خود ایمنی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن پیام های معیوبی می فرستد که منجر به افزایش سرعت چرخه رشد سلول های پوست می شود. شیوع پسوریازیس در جهان بسته به نوع منطقه حدود 4-5/0 درصد می باشد. در افراد مبتلا به پسوریازیس، افزایش بروز افسردگی، چاقی، دیابت، فشار خون بالا، بیماری های قلبی- عروقی و سرطان دیده می شود. علت دقیق بیماری پسوریازیس شناخته شده نیست. اخیرا نقش عوامل میکروبی در ایجاد و یا تشدید پسوریازیس مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلی از این مطالعه، ارائه یک مرور کلی از پژوهش های انجام شده در زمینه نقش عوامل میکروبی در پسوریازیس می باشد.
مقالاتی که بین سال های 1961 و 2011 در PubMed/MEDLINE و پایگاه های جستجوی اطلاعات داخلی منتشر شده بودند، جهت تعیین نقش عوامل میکروبی در عارضه پسوریازیس مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل از این مطالعات با دقت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
عوامل میکروبی به ویژه استرپتوکوکوس پیوژنز، استافیلوکوکوس اورئوس، گونه های کاندیدا، گونه های مالاسزیا، انتروکوک فکالیس و سودوموناس آئروژینوزا می تواند روند بیماری را از طریق تغییر در ویژگی های پوست بیماران مبتلا به پسوریازیس تغییر دهند.
بر اساس نتایج این مطالعات به نظر می رسد میکروارگانیسم ها در پاتوژنز پسوریازس بسیار با اهمیت باشند. این عوامل می توانند از طریق فعال سازی مونوسیت ها و سلول های T توسط سوپر آنتی ژن ها و ترشح سموم مختلف باعث تشدید پسوریازیس شوند.