بررسی اثر خستگی بر تعادل در ورزش کاران با کف پای صاف

پا تحتانی ترین قسمت بدن را تشکیل می دهد و محدوده نسبتا کوچکی برای حفظ تعادل در محدوده سطح اتکا، به ویژه در ایستادن روی یک پا، فراهم می کند؛ بنابراین، به نظر می رسد تغییرات جزئی بیومکانیکی در محدوده سطح اتکا، بر استراتژی کنترل پاسچر تاثیرگذار باشد. این حالت ممکن است در زمان خستگی تشدید شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر خستگی عمومی بر تعادل در ورزش کاران با کف پای صاف است.
برای اجرای این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 20 نفر با ناهنجاری کف پای صاف، با میانگین سن 3٫05 ± 24٫14 سال، میانگین قد 8٫05 ± 1٫69 سانتی متر و میانگین وزن 1٫10 ± 65٫07 کیلوگرم انتخاب شدند. میزان افت ناوی آزمودنی ها با استفاده از روش توصیف شده برادی ارزیابی شد. برای ایجاد خستگی عمومی، از پروتکلی هفت ایستگاهی و برای ارزیابی تعادل ایستا، از آزمون ایستادن روی یک پا و برای ارزیابی تعادل پویا، از آزمون تعادلی ستاره استفاده شد. به منظور تجزیه وتحلیل یافته های تحقیق، روش های آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد و نیز روش های آمار استنباطی شامل آزمون t هم بسته و مستقل به کار رفت.
میانگین فواصل دستیابی در آزمون تعادلی ستاره و توانایی ایستادن روی یک پا پس از خستگی، در ورزش کاران با کف پای صاف کمتر بود؛ اما این اختلاف، ازلحاظ آماری معنا دار نبود (0٫05P≤).
ازآنجایی که ورزش و فعالیت بدنی باعث تقویت سیستم عصبی عضلانی می شود، این امکان وجود دارد که بدن انسان به طور ناخودآگاه، درجهت رفع اختلالات ساختاری ازجمله ناهنجاری کف پای صاف باشد و سیستم عصبی عضلانی نقش جبرانی دراین زمینه ایفا کند. به نظر می رسد که ساختار آناتومیکی پا یگانه عامل موثر در کنترل پاسچر نباشد و این امکان وجود دارد که عوامل دیگری نقش ساختار آناتومیکی پا را در کنترل پاسچر، کم رنگ تر جلوه دهند.علاوه برآن، باتوجه به تعداد نمونه به نظر می رسد که این تحقیق باید با تعداد نمونه بیشتر تکرار شود.