موضع علم و قرآن درباره ی «خودپنداره» و «حرمت خود» و تاثیرآن بر سلامت جسم

از آنجا که آثار عینی میزان حرمت خود (Self-Esteem)، بر بهداشت روانی، سلامت جسم و رفتار اجتماعی انسان ها قابل انکار نیست، بیان موضع علم ودین پیرامون آن ضروری به نظر می رسد. اهمیت و فایده این موضوع زمانی رخ می نماید که از بین تئوری های مطرح شده در تناسب علم و دین، گزینه ما تعامل و توافق آن دو باشد. هدف این پژوهش نشان دادن همسویی علم ودین در تاکید بر تامین سلامت جسم و روان انسان با بالا بردن حرمت خود، و بررسی رابطه ی خود پنداره با آن می باشد. اما حرمت خود پیوندی با خود پنداره نیز دارد. تاکیدات دینی بر اهمیت و سود مندتر بودن خود شناسی مقدمه ای است جهت رهنمون شدن به عمیق ترین لایه های درونی انگیزه های رفتاری که بدون آن، ارزیابی فرد از خود و دیگران از او کامل نخواهد بود. در روان شناسی اجتماعی ازاین ارزیابی و مجموعه ی باورها و احساسات فرد درباره ی خود به خودپنداره (Self Concept) تعبیر می شود. این ارزیابی اگر منطبق با خویشتن اصیل نباشد با عنوان «مختال» در تعابیر قرانی قابل مقایسه خواهد بود که مطالعه ی تطبیقی آن ها بخشی دیگر از این نوشتار را تشکیل می دهد.
این پژوهش با شیوه ی توصیفی و با جمع آوری اطلاعات ازکتب در کتابخانه ها شکل گرفته است تاکید قرآن بر هدفمند بودن خلقت جهان و از جمله انسان، باعث دریافت این مهم برای انسان ها می شود که گوهر ارزشمند وجود خود را نباید ارزان از دست بدهند. این گونه شناخت از هستی و انسان، مبنایی برای حرمت خود می شود که در روانشناسی اجتماعی به عنوان پایه ی رفتار اجتماعی به هنجار تلقی می گردد.
از نتایج این بحث نمایاندن هر چه بیشتر نظریه ی تعامل علم ودین و ارایه ی مویدات جدیدی از تاثیر آموزه های آن ها در سلامت انسان می باشد. در این مبحث، مطالعه ی مقایسه ای موضوع «خود» وحرمت آن و خودپنداره در علم روانشناسی و آموزه های دینی صورت گرفته است