بررسی رابطه سطح سرمی منیزیم با ابتلا به تب و تشنج در کودکان 6 ماه تا 5 سال

تشنج شایعترین اختلال نورولوژیک در بین اطفال است که نه به عنوان یک تشخیص بلکه به عنوان یک تظاهر بالینی از بیماری های زمینه ای شناخته می شود. پاتو‍ژنز این بیماری تاکنون شناخته نشده است ولی زمینه ژنتیکی و تغییرات نوروترانسمیترها، عناصر کمیاب و برخی یون ها از جمله منیزیم در بروز آن دخیل شناخته شده اند. این مطالعه با هدف بررسی سطح منیزیم در کودکان و ارتباط آن با ابتلا به تشنج طراحی و اجرا گردید.
این مطالعه به روش مورد – شاهد بر روی 78 کودک 6 ماه تا 5 سال مبتلا به تب و تشنج و 74 کودک که به علتی غیر از تب و تشنج در بیمارستان بعثت در سال های 1391-1390بستری شده بودند، انجام گردید. ابتدا مشخصات دموگرافیک و سوابق بیماری و مدت تشنج کودک از والدین اخذ گردید و در صورت داشتن شرایط ورود به مطالعه از آنها نمونه خون به منظور تهیه سرم گرفته شد. پس از تهیه سرم کودکان در آزمایشگاه با استفاده از دستگاه اتو آنالیزر هیتاچی 902 و کیت پارس آزمون به روش اسپکتروفتومتری، سطح منیزیم بر حسب میلی گرم بر لیتر تعیین شد. محدوده طبیعی منیزیم 23 -15 میلیگرم در لیتر در نظر گرفته شد. داده های حاصله با استفاده از نرم افزار SPSS.18 و آمارهای توصیفی و آزمون آماری t-test برای مقایسه سطح منیزیم در دو گروه و در دو جنس و آزمون کای دو و محاسبه OR برای محاسبه نسبت شانس ابتلا به تشنج استفاده شد.
بالاترین فراوانی به تشنج های با طول مدت 5 دقیقه می باشد (24%) و تشنج نوع تونیک کلونیک (4/74%) تعلق داشت. میانگین سطح منیزیم در پسران 18/3 ± 87/22 و در دختران 89/5 ± 77/24 که باهم تفاوت معنی دار آماری داشتند (015/0 =P). میانگین سطح منیزیم در کودکان مبتلا به تشنج 87/3 ± 09/24 و در کودکان سالم 50/5 ± 40/23 که باهم تفاوت نداشتند (37/0 =P). نسبت شانس برای ابتلا به تشنج در کودکان با کمبود منیزیم برابر 38/1 بود.
بطور کلی می توان گفت که سطح منیزیم در کودکان مبتلا به تشنج با کودکان سالم تفاوت ندارد و نمی توان کمبود این عنصر را به تنهایی در بروز تشنج موثر دانست. اگرچه سطح منیزیم در اکثر کودکان مورد مطالعه بالاتر از حد نرمال بود.