ساخت حامل ژنی مبتنی بر باکتریوفاژ M13 و ارزیابی توانایی آن در انتقال و بیان ترانسژن در رده سلولی یوکاریوتی AGS

نقایص مرتبط با عملکرد ناقل های ژنی اعم از ناقل های ویروسی و غیر ویروسی باعث شده است محققان برای دستیابی به ناقل یا ناقل های ژنی ایده آل به تحقیقات خود ادامه دهند. فاژها به خاطر داشتن یکسری مزیت ها همچون حفاظت از ژن خارجی، عدم ایمنی زایی و پایداری در شرایط مختلف، به عنوان گزینه ای مطلوب برای انتقال ژن مطرح شده اند. هدف از این پژوهش، دستیابی به یک سازه فاژی و ارزیابی پتانسیل آن جهت انتقال ژن به سلول های یوکاریوتی بوده است.
با برش درون سلولی ناقل فاژی Lambda-Zap CMV XR که دارای ژن GFP بوده است، سازه فاژمیدی pCMV-Script Ex بدست آمد و پس از بسته بندی توسط فاژ کمکی، ذرات فاژی M13 GFP حاصل شدند. ذرات فاژی حاصل جهت آلوده سازی رده سلولی انسانی AGS مورد استفاده قرار گرفتند. در نهایت به کمک روش های PCR و میکروسکوپ فلورسانس میزان ورود ذرات فاژی M13-GFP به رده سلولی انسانی مورد ارزیابی قرار گرفت.
بررسی سلول های تیمار شده با میکروسکوپ فلورسانس نشان داد که ذرات فاژی M13-GFP توانایی ورود و بیان ترانسژن در سلول های یوکاریوتی را دارند با این وجود کارآیی انتقال بسیار ناچیز است. همچنین نتایج حاصل از PCR گویای این مطلب است که میزان ورود حامل ژنی M13-GFP به رده سلول های یوکاریوتی وابسته به دوز می باشد.
نتایج گویای آن است که فاژ M13 می تواند به عنوان یک سیستم مناسب برای انتقال ژن به سلول های یوکاریوتی در نظر گرفته شود، چراکه تمایل ورود آنها به سلول های یوکاریوتی بسیار کم است و می توان با اتصال و یا نمایش مولکول های هدفگیری بر سطح ذرات فاژی، ترانسژن را به شکل موثری به سلول هدف منتقل کرد.