چرا باید مقاله بنویسیم؟

دلایل بسیار زیادی برای نگارش یک مقاله وجود دارد. اگرچه، همیشه تمامی این دلایل جنبه مثبت ندارند و این امکان وجود دارد که تعداد بسیار اندکی از دانشمندان به دلایل منفی، اقدام به نگارش یک مقاله نمایند، تمرکز در این سخن سردبیری تنها بر دلایل مثبتی [1] است که محرک انگیزه دانشمندان برای نگارش یک مقاله می باشند:1- توسعه دانش: اگر شما یافته های نوین حاصل از یک مطالعه پژوهشی دارید و یا به جمع بندی یافته های سایرین در قالب یک مطالعه مروری پرداخته و به موضوع جدیدی دست یافته اید، اگر شما نقطه نظر نوینی درباره یک موضوع دارید و یا این که نسبت به مقاله تازه منتشر شده ای، ایرادی وارد می دانید و یا حتی در فعالیت های روزمره خود با یک مورد یا موارد نادر از یک بیماری و یا عارضه برخورد کرده اید، آن وقت ضرورت دارد که این یافته های نوین خود را به ترتیب در قالب یک مقاله پژوهشی اصیل، یک مقاله مروری، یک مقاله نقطه نظرات شخصی، یک نامه به سردبیر، یک گزارش مورد و یا یک گزارش موارد به رشته تحریر درآورید. بدون شک، این اقدام شما باعث توسعه دانش موجود خواهد شد.
2- حل مشکلات: گاهی اوقات ممکن است شما با پژوهش خود، راه حل برخی از مشکلات مربوط با سلامت فرد، خانواده، یک گروه اجتماعی و یا شغلی خاص و یا جامعه را کشف کرده باشید. آنگاه ضروری است که برای ثبت یافته های خود و در اختیار گذاشتن آن به سایرین به ویژه برای کاربرد یافته های مطالعه شما در شرایط مشابه، اقدام به نوشتن مقاله نمائید. این قبیل تحقیقات در قالب تحقیقات مرتبط با نظام سلامت از اهمیت شایان توجهی برخوردار می باشد.
همزمان با پوشش دادن یکی از دو دلیل اصلی فوق، نگارش مقالات علمی می تواند به دلایل زیر نیز صورت پذیرد:1- توسعه بخش، سازمان و یا دانشگاه محل خدمت نویسنده: بدیهی است نگارش یک مقاله و چاپ آن در یک مجله معتبر علمی منجر به توسعه بخش، سازمان و یا دانشگاه محل خدمت نویسندگان خواهد گردید. این نکته نه تنها کمک خواهد کرد که سازمان یا دانشگاه محل خدمت نویسندگان در سطح ملی و بین المللی شناخته شده و آبروی علمی به دست آورد، بلکه منجر به افزایش دریافت بودجه های پژوهشی از طرف نهادهای دولتی و یا خصوصی نیز می گردد، چرا که نشان می دهد این سازمان و یا دانشگاه دارای افراد با انگیزه ای می باشد که می توانند پروژه های پژوهشی را تا رسیدن به نتایج مطلوب دنبال نمایند.
2- توسعه فردی: همانند توسعه سازمان، نگارش مقالات علمی موجبات توسعه فردی نویسندگان خود را فراهم می آورند. نگارش مقالات علمی موجب غنای کارنامه علمی نویسندگان خود را فراهم آورده و برای آن ها آبروی علمی مطلوبی را به همراه خواهد داشت. چنین نکته ای سبب خواهد شد که نویسندگان مقالات علمی از نظر ملی و بین المللی مورد شناخت قرار گیرند و نهادهای دولتی و یا خصوصی با طیب خاطر بیشتری، پروژه های پژوهشی خود را در اختیار این محققین یا سازمان های محل خدمت آن ها قرار دهند.
به علاوه نگارش مقالات علمی کمک می نماید تا نویسندگان آن بتوانند در سلسله مراتب اداری خود ارتقاء یابند. این نکته بیانگر آن است که چطور یک دانشمند می تواند پله های نردبان ارتقاء را به درستی طی نموده و در میان همکاران خود، به مقام های علمی بالاتری دست یابد.
همچنین، نگارش مقالات علمی خود یک روند یادگیری است. شواهد موجود نشان می دهند که با نگارش مقالات علمی، نویسندگان توانایی های علمی و پژوهشی خود را ارتقاء می بخشند. آن ها، نه تنها با جستجوی در منابع موجود، این اطمینان را حاصل می نمایند که یافته های علمی آن ها قبلا توسط فرد یا افراد دیگری گزارش نشده است، بلکه با شناخت نقاط تاریک و یا تناقضات موجود در حوزه تخصص خود، سعی در ارائه یافته های نوین می نماید که این نقاط تاریک را روشن نموده و یا تناقضات موجود را تفهیم نماید.
بنابراین، اگر دانشمندان اقدام به نگارش و چاپ مقاله در حوزه تخصصی خود ننمایند، هیچ کدام از موارد فوق محقق نمی گردد. همچنین، تمامی موارد فوق زمانی در بهترین حالت خود محقق می گردند که مقاله چاپ شده، توسط سایر دانشمندان در آن حوزه تخصصی مورد نقد، استفاده و استناد مثبت قرار گیرد.