رابطه وجوه ادراکی انسان با عوامل هویت بخش در معماری

این مقاله سعی دارد که با استفاده از یک مدل، ارتباط وجوه هویتی معماری را با وجوه انسانی بررسی نماید. در این پژوهش، ابتدا تعریف فراگیری از مفهوم هویت و هویت معماری ارائه شده است، سپس ابعاد مختلف تعاریف هویت معماری در چارچوب این تعریف تبیین می گردد تا بر اساس این تعریف معین، بتوان عوامل هویت بخش معماری را شناسایی و دسته بندی کرد. نوشته حاضر در سه بخش اصلی ارائه شده است: نخست روش شناسی مواجهه با موضوع هویت معماری مورد بحث قرار گرفته که در آن با استفاده از ماشین های فکری گدس تمام روش های ممکن برای مطالعه هویت معماری در چهار دسته قرار داده شده است؛ سپس مفاهیم مختلفی که از تعریف هویت بعنوان وحدت تصور ذهنی (توقع یا انتظار ذهنی) و عینیت در مباحث نظری معماری بکار رفته بررسی شده است: معرفی هویت فردی یا گروهی بواسطه معماری، ابراز هویت اجتماعی-فرهنگی بواسطه ی کالبد، خودیابی انسان بواسطه ی ساخت محیط و بالاخره ابراز هویتی که از خود معماری به صورت مطلق انتظار می رود، چهارگونه ی مورد نظر را تشکیل می دهد. بخش اصلی مقاله به مدلسازی مفهوم هویت مطلق معماری براساس وجوه ادراکی انسان اختصاص دارد. پژوهش حاضر برای ساماندهی عوامل تشکیل دهنده نوع فوق از هویت معماری منجر به یک مدل سه محوری شده است که محورهای آنرا ادراک تجربه (جسمانی، روانی، اجتماعی و روحانی) محیط تجربه (طبیعی و مصنوعی) و زمان تجربه(آنی، طول عمر، نسل های متوالی و ازلی) تشکیل می دهد که مجموعا 32 گونه از عوامل هویت بخش را معرفی می کند که در نظام معین با هم ارتباط دارند. با این ترتیب هر موضوع مرتبط با هویت مطلق معماری جایگاه خاص خود را در این مدل می یابد. مثال عینی از مدل مزبور در معرفی بخشی از عوامل هویت بخش، سیاه چادرهای ایلام برای افراد بومی بکار گرفته شده است.