رابطه بین خودکارآمدی و خودشکوفایی با راهبردهای مقابله ای در دانشجویان

راهبردهای مقابله ای به تلاش های شناختی و رفتاری جهت پیشگیری، مدیریت و کاهش استرس اشاره دارند که افراد در موقعیت های استرس زا از آن ها استفاده می کنند. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین خودکارآمدی و خودشکوفایی با راهبردهای مقابله ای در دانشجویان دانشگاه گیلان انجام شد.
این مطالعه یک پژوهش توصیفی- تحلیلی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویانی است که در سال تحصیلی 93-1392 در دانشگاه گیلان، دانشکده ادبیات و علوم انسانی مشغول به تحصیل بودند. نمونه ای به حجم200 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی به روش نمونه گیری خوشه ایتصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودشکوفایی جونز و کراندال، خود کارآمدی عمومی شوارزر و جروسلم و فرم کوتاه شده مقابله با موقعیت های استرس زای اندلر و پارکر که از روایی و پایایی قابل قبولی برخوردار بودند، استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون و از طریق نرم افزار SPSS انجام شد.
نتایج نشان داد که راهبردهای مقابله ای مسئله محور با خودکارآمدی (42/0= r) و خودشکوفایی (35/0= r) در سطح معناداری 0 1 / 0 > P همبستگی مثبت و معنادار دارند. در مقابل راهبردهای مقابله ای هیجان محور با خودکارآمدی (21/0 - = r) و خودشکوفایی (28/0- = r) در سطح معناداری 0 1 / 0 > P همبستگی منفی و معنادار دارند. بین راهبردهای مقابله ای اجتنابی با خودکارآمدی (09/0 = r) و خودشکوفایی (07/0 = r) ارتباط معناداری یافت نشد.
نتایج این مطالعه بیانگر آن بود که متغیرهای خودکارآمدی ادراک شده و خودشکوفایی در پیش بینی راهبردهای مقابله ای در دانشجویان از اهمیت ویژه ای برخودار است.