جنبه های بلاغی داستان های عامیانه

داستان های عامیانه از نظرگاه های گوناگون قابل بررسی اند. علی رغم عنوان «عامیانه» که به نوعی، فروداشت سطح هنری و ادبی آن ها به شمار می آید، یکسره از ارزش های ادبی خالی نیستند. این داستان ها در محافل پر رفت و آمد مردم نقل می شده و نقالان، راویان و پردازندگان آن ها برای جذب مخاطبان و همراهی آنان تا پایان داستان، علاوه بر ویژگی های سرگرم کنندگی، تنوع شخصیت ها و ماجراها، طنز و پایان خوش، به جنبه های زیباشناسانه بیان و نثر خویش نیز عنایت داشته اند. برخی از این داستان ها ترکیبی از نثر فرهیخته و عامیانه اند؛بویژه در صحنه ها و لحظه های پرشور و سرنوشت ساز و حماسی یا احساسی، نثر از گونه ای دیگر می شود و راوی یا نویسنده، شوق و ذوق ادبی بیشتر و پررنگ تری به نمایش می گذارد. از این روی، از منظر زیبایی شناسی می توان شگردهای هنری گوناگون بیان و بدیع را در این داستان ها با بسامد فراوان و چشمگیر سراغ گرفت. این مقاله با بررسی هفده داستان بلند عامیانه، کوشیده است جنبه های زیبایی شناسی آن هارا بکاود و تحلیل کند.