سیاست های راه سازی شاهان هخامنشی

راه های کاروان رویی که در سراسر شاهنشاهی هخامنشی احداث شده بود، از اقدامات برجسته و چشمگیر داریوش یکم بوده است که خود موثرترین وسیله تسهیل رفت و آمد، حمل کالاهای تجاری و نزدیک ساختن اقوام به یکدیگر بود. در قلمرویی به وسعت دولت هخامنشی، که نیاز به جابجایی سریع و کارآمد پیام، سپاهیان و کالاها اهمیت زیادی داشت، راه ها دارای اهمیت فوق العاده ای بوده اند. کوروش بزرگ، داریوش و بعضا خشایارشا مبالغ کلانی را به ایجاد شبکه های مواصلاتی اختصاص داده بودند، که نهرهای بزرگ و جاده های ممتدی را به یکدیگر و گوشه و کنار شاهنشاهی سوق می داد. شاهان، سرداران، بازرگانان، کشاورزان و... برای گذران زندگی و امورات خود به این راه ها وابسته بودند. در واقع اداره ی سرزمین پهناور قلمرو هخامنشی مستلزم سیستم ارتباطی کارآمدی میان دربار سلطنتی مرکزی و مقامات ایالتی بود. این شریان های اداری در عین حال جاده های نظامی هم بودند و حرکت سپاهیان برای حفظ نظم را تسهیل می کردند. رفت و آمد کاروان ها در سراسر شاهنشاهی نیز مستلزم وجود و حرکت نگهبانان و اسکورت نظامی برای تضمین امنیت و سلامت رسیدن به مقصدها بود. بیشتر این جاده ها، صرفا راه های مال روی سنگفرش نشده، ولی همواری بودند که برای اسب، ارابه و یا پای پیاده مناسب بودند.نوشتار موجود در وهله ی اول به سیر خط شریان های مهم نظامی و تا حدودی اقتصادی پرداخته است، در وهله ی دوم به اهمیت و کارکرد آن ها در شاهنشاهی هخامنشی پرداخته ایم و در مرحله ی سوم استنباطی از سیاست های دولت هخامنشی و نقش راه ها را در این برهه ی زمانی مورد تجزیه و تحلیل قرار داده ایم.