مقایسه جاذب های سریم مولیبدات پلی اکریلونیتریل و مس هگزاسیانوفرات II- پلی اکریلونیتریل در جداسازی سزیم اکتیو در محیط های آبی

پروژه تحقیقاتی حاضر برای دست یابی به فناوری های نوین در زمینه رفع آلودگی های رادیواکتیو انجام شده است. امروزه ساخت و استفاده از رزین های مبادله کننده با بازدهی و کارآیی زیاد، به عنوان روی کردی نوین در تحقیقات و هم چنین روشی کاربردی در علوم جداسازی مطرح است. در این پروژه برای رفع آلودگی ماده رادیواکتیو 137Cs به عنوان یکی از مهم ترین پاره های شکافت هسته ای، دو نوع کامپوزیت جدید با عنوان سریم مولیبدات-پلی اکریلونیتریل1 و مس هگزاسیانوفرات II- پلی اکریلونیتریل2 تهیه شد و کارآیی آن ها در شرایط پیوسته و ناپیوسته سنجیده شد. برای شناسایی ساختار ترکیب سنتز شده، از تکنیک طیف سنجی مادون قرمز استفاده شد. مساحت سطح دانه های جاذب و میزان تخلخل آن ها اندازه گیری شد. در راستای افزایش راندمان این دو کامپوزیت، ترکیب آن ها با ماده PAN تهیه شد و پایداری آن ها در شرایط مختلف محیطی سنجیده شدند. نتایج نشان می دهد که کامپوزیت مس هگزاسیانوفرات II- پلی اکریلونیتریل در شرایط یک سان راندمان بیش تری نسبت به کامپوزیت سریم مولیبدات-پلی اکریلونیتریل دارد.