نحوه اداره بیماران دچار آسیب های حاد شریان رادیال یا اولنار در اورژانس بیمارستانی

آسیب های شریانی در ناحیه دست در صورت شدید بودن می توانند تهدید کننده حیات اندام و حتی حیات فرد باشند. این مطالعه با هدف بررسی نحوه اداره بیماران دچار آسیب های حاد شریان رادیال یا اولنار در اورژانس انجام شد.
مطالعه به صورت مقطعی در بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان سینا، تهران در سال 1391 انجام شد. داشتن علائم حیاتی پایدار، لاسراسیون ناحیه مچ دست و ساعد همراه با خونریزی جهنده یا اکتیو، تشخیص آسیب یکی از شریان های رادیال یا اولنار یا هر دو از معیارهای ورود به مطالعه بودند. کنترل علائم حیاتی، سطح هوشیاری، صدمات همراه و معاینه بالینی عمومی و تخصصی در تمام بیماران انجام گردید. زمان ورود بیمار به اورژانس و زمان اقدامات انجام شده از جمله اقدامات درمانی اولیه و ثانویه و همچنین زمان انجام مشاوره ها و ویزیت های بعدی از لحظه ورود به اورژانس تا زمان ترخیص بیمار از اورژانس یا بخش ثبت گردید.
50 بیمار(3 زن و 47 مرد) با میانگین سنی 9/69 ± 30/34 سال وارد مطالعه شدند. اولین اقدام بررسی محل خونریزی و پک کردن ناحیه بود. بیشترین نوع آسیب از برنده با جسم تیز(84%) و بیشترین شریان درگیر، شریان رادیال(68%) بود.میانگین زمان اولین اقدام درمانی0/93±1/24 دقیقه بود. از نظر نوع روش درمانی37 نفر از 50 نفر(74%) تحت لیگاسیون قرار گرفته و 13 نفر(26%) جهت ترمیم و آناستوموز توسط جراح عروق به اتاق عمل فرستاده شدند. میانگین زمانی لیگاسیون در گروه طب اورژانس 13/83± 16/72 دقیقه و در گروه جراحی عروق 114 ± 117/76 دقیقه بود که اختلاف معنی دار را نشان داد (0/000=p). مدت زمان کلی اقامت در بیمارستان برای بیماران شرکت کننده در مطالعه 82/74± 69/04 ساعت بود (311- 5 ساعت).
نتایج نشان داد که انجام لیگاسیون شریان رادیال یا اولنار در اورژانس با در نظر گرفتن اندیکاسیون ها و کنترااندیکاسیون های آن می تواند نقش مهمی در بازیابی وضعیت همودینامیک بیمار و تسریع در اقدامات درمانی بعدی بیمار داشته باشد.