اثر محافظتی اکسی توسین بر متغیرهای کمی و کیفی اسپرماتوژنز در بیضه موش صحرایی با ایسکمی- پرفیوژن مجدد

اکسی توسین هورمونی نانو پپتید ی است که بر سطوح مختلف استرس سلولی تاثیر می گذارد.
تعیین اثر اکسی توسین اگزوژن بر متغیرهای کمی و کیفی اسپرماتوژنز در بیضه موش صحرایی با ایسکمی- پرفیوژن دوباره در کوتاه مدت در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی بالغ نر نژاد آلبینو ویستار (28عدد) به طور تصادفی به 5گروه تقسیم شدند:1-گروه کنترل، 2-گروه ایسکمی - پرفیوژن مجدد(IR)، 3-گروه اکسی توسین (OT)،4- گروه اکسی توسین حین القای ایسکمی(OTD+IR). 5-اکسی توسین پس از القای پرفیوژن مجدد(OTA+IR). ایسکمی با چرخش 720 درجه طناب اسپرماتیک در جهت عقربه های ساعت القا شد. پس از 2 ساعت با چرخش خلاف عقربه های ساعت، پرفیوژن مجدد برقرار شد. اکسی توسین به میزان μ/Kg03/0 به صورت داخل صفاقی (IP) در گروه های زیر درما ن با دارو تزریق شد. یک ساعت پس از پرفیوژن مجدد از بیضه چپ برای ارزیابی های: جانسون و هیستومورفومتری و رادیوایمونومتری برای مطالعه کمی و کیفی اسپرماتوژنز و سطوح هورمون های جنسی نمونه گیری شد.
القای ایسکمی در گروه IR به طور محسوس منجر به کاهش سلول های زایا، ادم و احتقان بافت همبند بیضه شد. ضخامت اپی تلیوم ژرمینال، نمره جانسون و تعداد سلول های اسپرماتوسیت پاکی تن به طور معنی دار کاهش (01/0p<) یافت در حالی که سطوح هورمون های جنسی در هیچ کدام از گروه ها تغییر معنی داری نکرد. اکسی توسین در هردوگروه OTD+IR و OTA+IR متغیرهای کمی و کیفی را به صورت معنی دار بهبود بخشید(05/0p<).
مطالعه ما نشان داد تجویز μ/Kg 03/0 اکسی توسین آثار محافظتی هم بر متغیرهای کمی و هم متغیرهای کیفی اسپرماتوژنز در بیضه زیر ایسکمی یا پس از ایجاد ایسکمی دارد. این اثرات چه بسا با کاهش استرس سلولی بدون تاثیر بر محور هیپوتالاموس- هیپوفیز- گنادی انجام می شود.