تبیین انگیزش درمان بر اساس خود کنترلی شناختی و دلسوزی به خود در افراد وابسته به مواد

انگیزش درمان با تاثیر بر جستجو، تکمیل و پذیرش آن و تغییر بلندمدت در رفتار، عنصری کلیدی در درمان و بهبود اختلال مصرف مواد است.
تعیین نقش خودکنترلی شناختی و دلسوزی به خود در پیش بینی انگیزش درمان افراد وابسته به مواد این پژوهش به شیوه مقطعی اجرا شد. همه افراد دارای وابستگی به مواد که در نیمه اول سال 1392 به مراکز ترک اعتیاد شهر شیراز مراجعه کرده و تحت درمان بودند جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند. 150 نفر از این افراد به شیوه نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شده و بعد از مصاحبه بالینی به پرسش نامه های خودکنترلی شناختی، دلسوزی به خود و انگیزش درمان پاسخ دادند. داده ها نیز با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه و چند متغیره تحلیل شد.
انگیزش درمان به طور منفی با خود کنترلی شناختی(41/0-=r؛001/0>p) و به طور مثبت با مولفه های مهربانی به خود(37/0=r؛001/0>p)، خودداوری (32/0=r؛001/0>p)، وجه مشترک انسانی(33/0=r؛001/0>p)، انزوا(32/0=r؛001/0>p)، ذهن آگاهی(40/0=r؛001/0>p) و همدردی بیش از حد(36/0=r؛001/0>p) ارتباط داشت. نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که 30 درصد واریانس انگیزش درمان، 30 درصد واریانس بازشناسی مشکل، 28 درصد واریانس دوسوگرایی و 24 درصد واریانس گام برداری به وسیله دلسوزی به خود و خود کنترلی شناختی تبیین می شد.
خودکنترلی شناختی و دلسوزی به خود در پیش بینی انگیزش درمان و آمادگی برای تغییر افراد وابسته به مواد نقش دارد.