مقایسه اثر شیاف واژینال و آمپول پروستاگلاندین E2 در ختم حاملگی های سه ماهه دوم

روش های مختلف جراحی و طبی جهت القای سقط مطرح شده است که یکی از آنها استفاده از پروستاگلاندین است. مطالعه به منظور مقایسه اثر آمپول پروستاگلاندین E2 و شیاف آن در القای سقط در سه ماهه دوم بارداری انجام شد. این کارآزمایی بالینی یک سوکور در سال 1381 در بیمارستان کوثر قزوین بر روی 36 زن باردار که در سه ماهه دوم حاملگی به علت کاهش آمنیوتیک یا مرگ داخل رحمی جنین، کاندید ختم حاملگی بودند انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. برای یک گروه 2 عدد شیاف 3 میلی گرمی واژینال PGE2 به فاصله 4 ساعت در واژن گذاشته و برای گروه دیگر یک آمپول 5 میلی گرمی پروستاگلاندین در 1000 سی سی سرم دکستروز 50% رقیق شد و بر حسب نیاز تعداد قطره های تجویزی در دقیقه افزایش یافت. در هر یک از دو گروه پس از 12 ساعت، در صورت عدم دفع جنین، القا با اکسی توسین شروع شد و تا ختم حاملگی ادامه یافت. داده ها با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای و t مقایسه شدند. بیماران دو گروه از نظر سن بارداری، دفعات حاملگی و اندیکاسیون ختم حاملگی تقرییا مشابه بودند. وقوع سقط قبل از شروع القا با کسی توسین در بیماران دریافت کننده PG وریدی به طور معنی داری بیشتر از دریافت کنندگان شیافت بود (به ترتیب 14 نفر (77.8%) در برابر 2 نفر (11.1%) با0.0001>P). از لحاظ میزان تغییر در نمره Bishop، میزان اکسی توسین مصرفی و نیاز به کورتاژ پس از دفع جنین اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. ولی فاصله زمانی از شروع اینداکشن تا دفع جنین در گروه پروستاگلاندین وریدی به طور معنی داری کمتر از گروه شیافت بود (به ترتیب 0.96±7.3در برابر 5.6±11.1ساعت) (0/019=P). عوارض در 2 نفر (11.1%) از گروه شیافت و 8 نفر (44.4%) از گروه آمپول مشاده شد (0/026=P). استفاده از پروستاگلاندین وریدی جهت القای سقط در سه ماهه دوم حاملگی ضمن اثر بخشی بهتر نسبت به شیاف، عارضه مادری عمده ای ندارد.