مروری بر وضعیت تجربی روان درمانگری ها در ایران

در ایران بیش از سیصد پژوهش درباره روان درمانگری چاپ شده است. هدف این پژوهش پاسخ دادن به این سوال ها بود که پرکاربردترین رویکرد روان درمانگری کدام است؟ اندازه اثر مداخلات درمانی، در طول درمان و در پیگیری های چقدر بوده است؟ این پژوهش با بررسی حدود 77 مقاله درصدد پاسخگویی به این سوالات بود. روش این مطالعه از نوع مطالعات کیفی و فراتحلیل می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها و تعیین قدرت مداخلات از فرمول محاسبه «اندازه اثر» استفاده شد؛ همچنین، برای مقایسه کارایی انواع روان درمانگری ها از تحلیل واریانس یکراهه استفاده شد. یافته ها نشان داد، اندازه اثر تمام انواع مداخلات گزارش شده در ایران بین سال های 1379 تا 1389 (و برای درمان های معنوی تا 1392) در حد متوسط (بین 5/ 0 تا 8/ 0) هستند. رویکرد شناختی رفتاری، پرکاربردتر از بقیه بود؛ تعداد یازده مطالعه، به پیگیری اثر مداخله پرداخته اند؛ و اندازه اثر کلی مداخلات در پیگیری ها، در حد کم 49/ 0 به دست آمد. بین درمانگری های معنوی و مذهبی (اغلب در ترکیب با درمان های معمول) با سایر درمان ها تفاوت معناداری دیده نمی شود.