تحلیل کانال های آبرفتی پایدار با استفاده از روش های تجربی و تحلیلی

بهبود پیش بینی ابعاد کانال و شکل محتمل بستر بطوریکه بتواند دبی مورد نظر و بار بستر مربوطه را بدون تغییر قابل ملاحظه شکل و ابعاد کانال در طول عمر طراحی آن انتقال دهد، همچنان یک دغدغه برای مهندسان هیدرولیک و ژئومرفولوژیست ها است. به دلیل پیچیدگی و دینامیکی بودن پدیده از معیارهای تجربی، نیمه تجربی و آماری که دقت مطلوبی ندارند برای طراحی و تعیین ابعاد کانال های پایدار رژیمی استفاده می شود. در این تحقیق به پیش بینی ابعاد پایدار کانال توسط مدل ریاضی GSTARS4.0 و روش های بیشینه شدن انتقال رسوب وایت و همکاران، برونلی و ون راین پرداخته و نتایج حاصل با نتایج آزمایشگاهی و روابط تجربی مقایسه شده است. مدل ریاضی GSTARS4.0 که بر اساس کمینه شدن قدرت جریان عمل می کند در تخمین پارامتر عرض و عمق با نسبت های به ترتیب 95/0 و 1 دقت بیشتری نسبت به سایر روش ها داشته است. در تخمین غلظت رسوب، مقادیر حاصل از روش برونلی نسبت به دیگر روش های مذکور مطابقت بیشتری با مقادیر آزمایشگاهی داشته است.