بررسی خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان دوره کارورزی رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال 1392

هر کشوری برای توسعه و ترقی نیازمند فعالیت های پژوهشی سازمان یافته است. از آنجا که دانشجویان به عنوان نیروهای پویا و آینده ساز در هر جامعه شناخته می شوند، بنابراین باید موانع اجرای پژوهش در بین آنها شناسایی و اقدامات لازم جهت برطرف کردن آنها انجام گردد. این پژوهش با هدف شناخت موانع احتمالی و ارائه راهکارهای مناسب جهت رفع آنها طراحی گردیده است.
مطالعه از نوع مقطعی و در آن از پرسشنامه خودکارآمدی پژوهشی استفاده گردید. پرسشنامه دو قسمتی و شامل یک بخش سوالات دموگرافیک و درسی و بخش دیگر سوالات مربوط به خودکارآمدی پژوهشی می شد. پرسشنامه به روش سرشماری در بین 100 نفر از دانشجویان کارورز دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان توزیع گردید که 68 نفر آن را تکمیل نمودند. داده ها توسط نسخه 20 نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های تی (t-test) و آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) یا از آزمون های معادل غیر پارامتری آنها یعنی Mann- Whitney و Kruskal- Wallis مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان کارورز 29/82±127/87 برآورد گردید. رابطه آماری میان خودکارآمدی پژوهشی و جنسیت معنی دار بود (0/028=p)، به نحوی که این میزان در دختران با میانگین 132/67 و در پسران با 115/47 بدست آمد. همچنین، بین خودکارآمدی پژوهشی با علاقه به رشته پزشکی (0/003 =p)، شرکت در کارگاه های پژوهشی (0/007=p) و فعالیت های پژوهشی (0/001=p) نیز روابط معنی داری دیده شد. اما رابطه خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان با وضعیت تاهل، ترم تحصیلی، میزان سواد پدر، میزان سواد مادر و شرکت در کمیته تحقیقات دانشجویی معنی دار نبود.
با توجه به میزان نسبتا ضعیف خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان کارورز دانشگاه، بر لزوم فعالیت دانشجویان در این مورد تاکید می شود. باید علاقه و انگیزه در دانشجویان بوجود آید و آنان در این راه تشویق شوند تا در آینده شاهد افزایش فعالیت های تحقیقاتی باشیم و این تحقیقات نباید تنها به پایان نامه های دانشجویی خلاصه شود.