استراتژی رقابت

بخش دریایی ایران با توجه به موقعیت جغرافیایی، وضعیت اقتصادی و اهداف مهم خود، روز به روز در حال توسعه و دگرگونی می باشد. صنعتی که می تواند یکی از صنایع اشتغال زا محسوب شود. در چند سال اخیر نگاه ها بیشتر به سوی کشتی سازی معطوف بوده و همواره کوشش شده است تا این مقوله در ایران آغازی داشته باشد. که این چنین نیز شده است. لیکن اقتصاد بازار جهانی در حوزه کشتی سازی و صنایع مرتبط با آن به منظور پایداری در رقابت مسلما الزاماتی را طلب می کند که می بایست با دگرگونی های متحمل، با آن منطبق باشد. کاهش شدید هزینه، کوتاهی مدت اجرای پروژه ها، کوشش جهت دستیابی به یک فرایند مستمر و متمادی در ساخت کشتی و همچنین استقرار بالاترین استانداردهای کیفیت دلیلی بوده بر عرضه بیش از ظرفیت تقاضا برای خرید کشتی که در نتیجه آن رقابتی شدید بین سازندگان در سطح بین المللی ایجاد شده است. در راستای این اهداف تقریبا تمام جنبه های برنامه ریزی، طراحی، ساخت و نگهداری کشتی های تجاری می باید تغییر یابد. به هرحال موردی که سازندگان را بر می انگیزد، خوش بینی آنها در افزایش بازدهی بر پایه طرح جامع صنایع دریایی و فن آوری تولید می باشد. در چند سال اخیر کشتی ها از نظر شکل، سرعت و ظرفیت تغییرات بسیار زیادی داشته اند. اما رشد فن آوری ساخت به واسطه آمیختگی اش با سایر صنایع سرعت پایین تری داشته است. فن آوری نوین، به کارگیری سیستم های خودکار و بازوهای مکانیکی در ترکیبی مناسب با طراحی و فرایند ساخت در توسعه بهره وری، صنعت کشتی سازی را متحول ساخته است؛ به طوری که از شدت وابستگی به کارگر کاسته و بیشتر به فن آوری متمرکز شده است. در این مقاله سعی می شود با نگاهی گذرا به دورنمای تحولات این صنعت و ارائه تعریف رقابت در این عرصه، عوامل موثر و اهرم های کاربردی را که امروزه برای ارتقاء سطح تولید استفاده می شوند برشمرده شود.