تاثیر تمرین استقامتی بر سطح IL-2 در بافت تومور موش های ماده مبتلا به سرطان پستان

عقیده بر این است که دستگاه ایمنی به عنوان ابزاری جهت بازشناسی سلول های خودی از مواد بیگانه و حفظ هموستازی بدن تکامل پیدا کرده است و IL-2 به عنوان سایتوکاینی که ایمنی تطبیقی را میانجی گری و تنظیم می کند شناخته شده است. با توجه به تاثیر ورزش در کاهش التهاب و تاخیر خستگی در بیماران سرطانی، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر کمک درمانی تمرینات ورزشی بر سایتوکاین های درگیر در ضد آنژیوژنز تومور سرطان پستان وابسته به گیرنده استروژن می باشد. امروزه از فعالیت بدنی به عنوان یک عامل کمکی در بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان استفاده می شود.
پژوهش حاضر از نوع تجربی آزمایشگاهی بوده، بدین منظور تعداد 20 سر موش بالب سی ماده به شکل تصادفی در 2 گروه 10 تایی تومور-ورزش (TE)، تومور- ستراحت (TR) تقسیم شد. پس از آشناسازی با محیط، سلول های سرطانی وابسته به استروژن MC4-L2 به همه موش ها تزریق شد. پس از آن یک گروه از موش ها به مدت 6 هفته، 5 روز در هفته تمرین استقامتی را انجام دادند. حجم تومور هر هفته با کولیس دیجیتالی اندازه گیری شد. در پایان موش ها قربانی شدند و بافت تومور برداشته شد. بافت تومور هموژن شد و سطح سایتوکاین با روش الایزا اندازه گیری شد.
بر اساس نتایج آزمون T مستقل در رشد حجم تومور و غلظت IL-2 در بافت تومور نشان داد، روند رشد حجم تومور در گروه (TE) نسبت به گروه (TR) کاهش معنی داری داشت (P=0/0001) و همچنین غلظت IL-2 در بافت تومور گروه (TE) نسبت به گروه (TR) افزایش معناداری نشان داد (P=0/013). در ضریب همبستگی پیرسون بین حجم تومور و سطح IL-2 در بافت تومور در گروه (TE) رابطه معکوس معنا داری دیده شد (r=0/8، P=0/002).
با توجه به یافته های این پژوهش می توان گفت تمرینات استقامتی منجر به کاهش در روند رشد حجم تومور موش ها می گردند، با توجه به اینکه این کاهش در افزایش حجم تومور در گروه تمرین استقامتی هم راستا با تعدیل سطوح IL-2 بوده است می توان نتیجه گرفت تعدیل سطوح سایتوکاینی در بافت تومور با تمرینات استقامتی صورت می گیرد. به طوری که افزایش سایتوکاین های ضد رگزایی مانند IL-2 از عوامل موثر در کاهش حجم تومور گروه ورزشی است. لذا با توجه به این اثرات مثبت، می توان از تمرینات ورزشی به عنوان روش کمک درمانی در کنار دیگر روش ها استفاده کرد.