اثربخشی درمان شناختی رفتاری به شیوه گروهی بر ادراک بیماری و ادراک درد در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید

آرتریت روماتوئید یک بیماری خود ایمنی ناتوان کننده است و مزمن بودن این بیماری بر روی متغیرهای جسمانی و روانشناختی این بیماران اثرات بسیار وسیعی می گذارد. با توجه به تاثیر مداخلات روانشناختی بر بیماری های جسمی مزمن، پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی آموزش شناختی – رفتاری به شیوه گروهی بر ادراک بیماری و ادراک درد در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید انجام گردید.

روش پژوهش حاضر آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. 30 نفر از بیماران زن مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به بیمارستان رازی شهر رشت در سال 1392 به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و در 2 گروه آزمایشی و کنترل قرار گرفتند (15 نفر در هر گروه). برای جمع آوری داده های مورد نیاز اعضای هر دو گروه با فاصله زمانی 2 ماه به پرسشنامه های ادراک بیماری (IPQ) و پرسشنامه ادراک درد مک گیل (MGPQ) پاسخ دادند. برنامه 10 جلسه ای درمان شناختی رفتاری گروهی در مورد گروه مداخله انجام شد و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از آزمون آماری تحلیل کواریانس بررسی شدند.

یافته ها حاکی از تاثیر معنی دار درمان شناختی رفتاری بر ادراک بیماری و ادراک درد بود و ادراک از بیماری و ادراک درد به طور معنی داری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (05/0P<).

درمان شناختی رفتاری به شیوه گروهی با تاثیر بر افکار و باورهای ناکارآمد و سوگیری های شناختی بر میزان ادراک بیماری و ادراک درد موثر است.