جایگاه سیاست های حمایت گرایانه آمریکا در جنگ نرم علیه جمهوری اسلامی ایران

تخصیص هر گونه کمک و یا رفتاری از جانب یک دولت به سایر بازیگران دولتی و غیردولتی به نحوی که در راستای تامین اهداف سیاست خارجی کشور حامی و منافع ملی آن قرار گیرد، ذیل عنوان رفتار حمایتی تعریف می گردد. به طور سنتی سیاست های حمایتی کشورها در چارچوب برآورده سازی نیازهای مادی و مبتنی بر توسعه افراد و گروه ها تعریف می شد. امروز این رویکرد به لحاظ مفهومی و عملیاتی تغییر کرده است. امروزه رویکرد کشورهای حامی و کشورهای دریافت کننده، علاوه بر مسایل سنتی به نیازهای غیرمادی و حقوق فردی و مدنی افراد نیز معطوف گردیده و علاوه بر آن تلاش کشورها تلاش می کنند برخی از اهداف خود را که با شیوه های مرسوم قابل تحقق نیستند از این راه اعمال نمایند. اگر قدرت نرم را توانایی شکل دهی به ترجیحات دیگران از طریق اقناع و جذب دیگران به شیوه قابل رویت اما غیر محسوس و برای کسب نتایج مطلوب از طریق جذابیت به جای اجبار یا تطمیع بدانیم، که با به کارگیری از ابزارها و شیوه هایی غیرمستقیم بر منافع یا رفتار های دیگر کشورهای اثر می گذارد؛ مسلما سیاست های حمایتگرایانه را باید بخشی از قدرت نرم و ابزار کشورها در تقابل با مخالفانشان بدانیم. مقاله حاضر به دنبال بررسی جایگاه سیاست های حمایتگرایانه آمریکا در جنگ نرم علیه جمهوری اسلامی ایران است. در این راستا با بن بست سیاست های تقابل گرا و تعامل گرای آمریکا در قبال ایران، رویکرد جایگزینی برای مقابله با تقویت روزافزون موقعیت و جایگاه منطقه ای و بین المللی ایران با محوریت رویکرد تغییر از درون- جنگ نرم- در دستور کار سیاست خارجی آمریکا در قبال ایران قرار گرفته است که بالتبع رفتارهای حمایتگرایانه آمریکا علیه ایران نیز با تمرکز بر جنگ نرم در قبال نظام جمهوری اسلامی ایران پیگیری می شود.