بررسی تاثیرات تزریق مواد مغذی مختلف به کیسه زرده تخم مرغ های بارور، همراه با 36 ساعت گرسنگی پس از تفریخ، بر قابلیت جوجه کشی، عملکرد رشد و برخی فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی

این تحقیق به منظور مطالعه اثر قابلیت تغذیه جنینی بر درصد جوجه درآوری، وزن اولیه بعد از هچ، عملکرد رشد، فراسنجه های خونی، سیستم ایمنی جوجه های گوشتی و مورفولوژی پرزهای روده انجام گرفت. در این مطالعه 240 تخم مرغ بارور سویه گوشتی راس- 308 (گله مادر در سن 28 هفتگی)، در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار استفاده شدند. به هر تیمار سه تکرار و به هر تکرار 16 عدد تخم مرغ اختصاص داده شد. تیمارها عبارت بودند از یک تیمار بدون تزریق (شاهد 1) و تزریق 7/0 میلی لیتر از مواد مغذی شامل آب مقطر (شاهد 2)، محلول اسیدهای آمینه، دکستروز 10 درصد و دکستروز 20 درصد، به کیسه زرده تخم مرغ های بارور در روز 5/14 انکوباسیون. جوجه ها بعد از هچ به مدت 36 ساعت از دسترسی به خوراک محروم بودند. وزن تولد در تیمار اسید آمینه در مقایسه با تیمار بدون تزریق و تزریق آب مقطر به طور معنا داری بیشتر بود (05/0>P). بیشترین افزایش وزن در 22 تا 42 روزگی و کل دوره در تیمار تزریق دکستروز 20 درصد مشاهده شد که با تیمارهای تزریق آب مقطر و بدون تزریق اختلاف معنا داری داشت. بیشترین مقدار خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی به 22 تا 42 روزگی و کل دوره پرورش در تیمار آب مقطر مربوط بود. گلوکز خون جوجه ها پس از هچ در تیمار تزریق آب مقطر و بدون تزریق از سایر تیمارها کمتر بود، همچنین کلسترول در تیمار تزریق آب مقطر کمترین مقدار را نشان داد. تزریق دکستروز 10 درصد سبب افزایش وزن نسبی تیموس (در هفت روزگی) شد. همچنین کمترین وزن نسبی بورس فابریسیوس در 42 روزگی در تیمار بدون تزریق مشاهده شد. تزریق دکستروز 10 درصد سبب افزایش طول پرز در مقایسه با سایر تیمارها در سه روزگی شد که البته با تیمار بدون تزریق اختلاف معنا داری داشت. بر اساس نتایج این آزمایش، به نظر می رسد تزریق کربوهیدرات ها به داخل تخم می تواند در بهبود عملکرد جوجه ها موثر باشد.