روابط نظامی ایران و چین

این مقاله به ابعاد استراتژیک و سیاسی روابط دفاعی بین ایران و چین در حوزه دیپلماسی دفاعی توجه دارد. بعلاوه، مقاله حاضر مشخص می سازد که چرا دو کشور بدنبال ارتقا روابط خود به سطح استراتژیک هستند. دیپلماسی دفاعی ابزار مهمی در روابط بین الملل است و می تواند ساز و کار مبنایی مهمی باشد که دیپلماسی دفاعی را به ابزار ژئوپلیتیک مهمی مبدل سازد. با وجود اینکه تحقیقات اندکی در مورد دیپلماسی دفاعی ایران و چین در ادبیات امنیت بین المللی وجود دارد، این نوع رابطه اثرات مهمی بر امنیت منطقه ای شرق آسیا و خاورمیانه خواهد داشت. این مفهوم- به ویژه بعد از سال 2013- محرک اصلی روابط پیچیده ایران و چین است و دو کشور مجموعه ای از اقدامات اعتمادساز را در روابط نظامی-دفاعی دو جانبه خود انجام داده اند. بر این اساس دو کشور بدنبال توسعه پیوندهای سودمند متقابل برای ثبات بین المللی و منطقه ای هستند. این مقاله به این مسئله می پردازد که چین و ایران چگونه می توانند بدنبال تمرین های نظامی مشترک در دوران ریاست جمهوری روحانی باشند و چرا دیپلماسی دفاعی جمهوری اسلامی به استمرار برنامه نوسازی نظامی با چین وابسته است که می تواند امکانات در دسترس نیروهای مسلح ایران را افزایش دهد. با این حال، در این مقاله استدلال شده که به خاطر ملاحظات سیاسی چین و نقش آمریکا، پیوندهای دفاعی چین و ایران ضعیف و سطحی باقی می ماند.