بررسی مقدار یون نیکل آزاد شده از دستگاه ارتودنسی شبیه سازی شده برای بیماران ارتوگناتیک در بزاق مصنوعی و مقایسه آن با سطح ایمن نیکل

در درمان های ارتودنسی، آلیاژهای فلزی مختلفی استفاده میشوند، که برای مدت طولانی در تماس با بافت های دهان قرار می گیرند. خصوصیت میکروبی و آنزیمی محیط دهان، شرایط مناسبی را برای خوردگی فلزات تامین می نماید و باعث آزادسازی عناصری مانند نیکل، کروم، مس و نقره از سیم ها، بندها و براکت های ارتودنسی می گردد. هدف از این تحقیق، اندازه گیری میزان یون نیکل آزاد شده از دستگاه ارتودنسی شبیه سازی شده در بیماران ارتوگناتیک در بزاق مصنوعی و مقایسه این میزان با سطح ایمن نیکل است. در این مطالعه نیمه تجربی تعداد 60 دستگاه ارتودنسی شبیه سازی شده معادل با یک چهارم فکی در 3 نوع متفاوت (گروه های20 تایی) مورد بررسی قرار گرفتند. 3 گروه به ترتیب بعد 3،6 و 2 ماه از نظر میزان یون نیکل آزاد در بزاق مصنوعی به روش جذب اتمی با دستگاه اسپکتروفوتومتری اندازه گیری شدند و سپس میزان نیکل برای کل دهان در هر یک از سه گروه محاسبه و با میزان ایمن نیکل مقایسه شد. آنالیز آماری با آزمون One sample t-test انجام شد.
میانگین و انحراف معیار میزان یون نیکل محاسبه شده برای کل دهان در گروه اول 45/ 533±1198، در گروه دوم 40/ 390±5 /825 و در گروه سوم 47/ 455±5/ 1290 میکروگرم بر پیکولیتر بود. میانگین نیکل آزاد شده در هر سه گروه از آستانه ایمن 2500 کمتر بود و این اختلاف از نظر آماری معنی دار شد (001/ 0>p).
مقدار یون نیکل آزاد شده و محاسبه شده برای کل دهان در هر گروه کمتر از حد سمی آن بود که پیشنهاد کننده کاربرد ایمن دستگاه های فوق می باشد.