حکمرانی شهری در ایران، آسیب شناسی و پیشنهادات راهبردی

امروزه با افزایش جمعیت شهری، پیچیده شدن جوامع شهری و گسترش مطالبات شهروندان، تمرکززدایی و سپردن بخشی از اختیارات و وظایف دستگاه های دولتی به نهادهای محلی و شهرداری ها در جهت اداره مطلوب امور عمومی و برآورده ساختن مطالبات شهروندان، بیش از گذشته ضرورت یافته است و این امر می تواند در افزایش مشروعیت سیاسی نظام سیاسی با دو شاخصه مهم رضایت مندی و کارآمدی، بسیار تاثیرگذار باشد. یکی از مهمترین عوامل تاثیرگذار بر تحقق حکمرانی خوب شهری، وجود عرصه عمومی فعال، پویا و تاثیرگذار در نظام کنترل و هدایت توسعه شهری و تعامل میان شهروندان و مدیران است. در این نوشتار، نگارندگان در صدد هستند که با رویکرد آسیب شناسانه، کاستی ها و ضعف های حکمرانی شهری در ایران را از زاویه های سیاسی، حقوقی و مالی- بودجه ای بررسی و تحلیل کنند و سپس راهبردهایی برای بهبود حکمرانی شهری ارائه دهند. در این مقاله، گرچه دستاوردهای خوب شوراهای شهری نادیده گرفته نشده اند، اما باور بر آن است که به دلایل مهمی همچون: سیاست زدگی و جناح زدگی، ابهام های حقوقی و عدم تصریح جزئیات وظایف در قوانین، تعارض داخلی در تعیین اولویت ها و مشکلات مالی، شوراها با نقطه مطلوب فاصله قابل توجهی دارند.