بررسی دلبستگی به خدا و بخشش میان نوجوانان دچار اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت شهر تهران

اختلال سلوک با ویژگی های رفتارهای پرخاشگرانه، فریب یا دزدی، تخریب اموال و نقض جدی قوانین، قبل از سن 18 سالگی مشخص می شود. دلبستگی به خدا، روابط شخص با خداست که جنبه های تصور فردی از خدا را نشان می دهد. دلبستگی ایمن با افزایش توانایی بخشش همراه است. مطالعات مختلف، ارتباط بین دلبستگی ناایمن و بزهکاری و رفتارهای جنایی را نشان دادند. هدف این مطالعه، بررسی دلبستگی به خدا و بخشش در نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت شهر تهران است.

مطالعه حاضر، یک پژوهش مقطعی توصیفی تحلیلی است. پرسشنامه های دلبستگی به خدا، و انگیزه های بین فردی مرتبط با خطاکاری، توسط 60 نوجوان 14 تا 18 سال مبتلا به اختلال سلوک، با و بدون اختلال های سوء مصرف مواد، و نقص توجه- بیش فعالی، در کانون اصلاح و تربیت شهر تهران، تکمیل شد. از روش های آمار توصیفی و رگرسیون خطی برای تحلیل داده ها در نسخه 16 SPSS، استفاده شد.

نتایج این پژوهش نشان داد که میزان دلبستگی اضطرابی و اجتنابی به خدا، و انگیزه های اجتناب و انتقام در نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک، بالا است. سابقه اعتیاد، مجرمیت، و اختلالات روانپزشکی در میان اعضای خانواده، در مدل تک متغیری، افزایش دلبستگی اجتنابی به خدا را در میان این گروه از نوجوانان، پیش بینی می کند. همچنین، متغیرهای طلاق والدین و اختلال نقص توجه-بیش فعالی، پیش بینی کننده افزایش انگیزه های انتقام در مدل تک متغیری، و بیکار بودن پدر، پیش بین افزایش انگیزه های اجتناب، در مدل چندمتغیری بود.

باتوجه به وجود دلبستگی ناایمن و نقص در توانایی بخشش در نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک، نیاز اساسی برای طراحی مداخلات و برنامه های درمان معنوی خاص این گروه از نوجوانان، وجود دارد.