مقایسه دو روش ونتیلاسیون «آمبوبگ» و «سیستم نیمه باز» بر تغییرات اشباع هموگلوبین خون شریانی با اکسیژن در بیماران تحت درمان با تشنج درمانی الکتریکی

تشنج درمانی الکتریکی (ECT) روشی برای درمان برخی از اختلالات سایکولوژیک است. از آنجایی که ECT هنگام بیهوشی عمومی انجام می شود، اکسیژن رسانی به بیماران در حین انجام آن از اهمیت زیادی برخوردار است. مطالعات قبلی نشان داده اند که برخی از بیماران در طول ECT دچار هیپوکسمی می شوند که می تواند سبب ایجاد عوارض جانبی در بیماران گردد. در این مطالعه کارایی دو روش اکسیژن رسانی با آمبوبگ و سیستم نیمه باز مپلسون B برای تهویه بیماران در زمان ECT و تاثیر آن بر اشباع هموگلوبین با اکسیژن با هم مقایسه شده است.
در یک کارآزمایی بالینی یکسو کور، 72 بیمار تحت ECT به دو گروه 36 نفره A و B تقسیم شدند. بیماران در گروه A توسط سیستم مپلسون B و بیماران در گروه B توسط آمبوبگ تهویه شدند. اشباع اکسیژن خون شریانی (SPO2) بیماران توسط دستگاه پالس اکسیمتر در مراحل زمانی «قبل از بیهوشی، پس از القای بیهوشی و انجام پره اکسیژناسیون، پس از اتمام فاز کلونیک تشنج و سپس با فاصله هر یک دقیقه تا 10 دقیقه پس از شوک» اندازه گیری شد.
در بین بیماران دو گروه از نظر متغیرهای زمینه ای اختلافی دیده نشد (P>0.05). نتایج نشان داد که میزان اشباع هموگلوبین خون شریاتی با اکسیژن در تمامی زمان ها به جز دقیقه هفت و هشت پس از تشنج درمانی الکتریکی در بیمارانی که با سیستم مپلسون B تهویه شده بودند به شکل معناداری از بیمارانی که با آمبوبگ تهویه شده بودند بالاتر بود (P<0.05).
استفاده از سیستم مپلسون B برای تهویه بیماران در زمان ECT در مقایسه با آمبوبگ سبب ایجاد هیپوکسمی کمتر در بیماران می گردد.