اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر مدل روان شناسی کنترل درونی در افزایش رضایت زناشویی

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر مدل روان شناسی کنترل درونی در افزایش رضایت زناشویی است. جامعه آماری پژوهش شامل 240 دانشجوی متاهل دانشگاه فرهنگیان بابل است. از این جامعه 20 زوج که دارای منبع کنترل بیرونی بودند و از نارضایتی زناشویی رنج می بردند، به روش تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند، بدین صورت که 10 زوج در گروه آزمایش و 10 زوج در گروه کنترل قرار گرفته اند. ابزار پژوهش شامل مصاحبه تشخیصی، تست رضایت زناشویی انریچ و مقیاس منبع کنترل راتر (I-E) بود. داده ها با استفاده از آزمونهای کوواریانس و رگرسیون مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان دادند که افزایش کنترل درونی زوجین از طریق کاربرد زوج درمانی مبتنی بر مدل روان شناسی کنترل درونی به طور معناداری سبب افزایش رضایت زناشویی آنان شده است. بنابراین، مدل زوج درمانی مبتنی بر روان شناسی کنترل درونی می تواند به منزله یکی از روش های مداخله ای برای زوج هایی که از نارضایتی زناشویی رنج می برند و به طلاق فکر می کنند مورد استفاده قرار گیرد.