لکنت درکودکان

لکنت یک اختلال گفتاری است که در ابتدای زندگی، کمی پس از تکامل زبان به وقوع می پیوندد. لکنت از گسترده ترین اختلالات تکاملی است و کودکان مبتلا به لکنت، در فرایند عصبی دچار مشکلی هستند که زمینه ژنتیکی دارد و علائم آن درکودکی به صورت تولید گفتار منقطع با تلاش و در بیشتر موارد با شروع سریع همراه است. این اختلال اگر درکودکی درمان نشود، مقاوم می شود و مشکلات روانی، اجتماعی و آموزشی بسیاری ایجاد می کند. شواهدی از کارآزمایی های بالینی در حمایت از مداخله زودرس در سال های پیش دبستانی وجود دارد. هدف این مطالعه مروری، علت شناسی لکنت کودکان و ارائه راهکارهای مداخله زودرس برای درمان آنان است.
برای انجام این مطالعه مروری، از سیستم جستجوی پایگاه های اطلاعاتی ای نظیر ایران داک، ساینس دایرکت، پاب مد، گوگل اسکولار، پروکوییست، و آشا بین سال های 2014-2000 با کلیدواژه های لکنت کودکان، مداخله زودرس ودرمان لکنت استفاده شد.
مطالعات فراتحلیلی نشان می دهد که احتمال بهبودی در کودکانی که مداخله زودرس را دریافت می کنند،7/7 برابر بیشتر است. مداخله زودرس توسط یک آسیب شناس گفتاری توصیه می شود. برخی کودکان مبتلا به لکنت بدون مداخله بهبود می یابند. با این وجود، تعداد این بهبودی ها مشخص نیست و پیش بینی این موضوع که در کدام کودک احتمال بهبودی طبیعی وجود دارد، ممکن نیست.
بهترین نحوه برخورد با لکنت کودکان، پایش کودکان مبتلا به لکنت از نظر بهبودی طبیعی تا 1 سال قبل از شروع درمان است.