بررسی اعتبار و روایی آزمون تصویری نامیدن فارسی

اختلال نامیدن به عنوان یکی از شایع ترین اختلال های زبانی در بیماران زبان پریش و آلزایمر محسوب می شود. آزمون تصویری نامیدن فارسی که در سال 1384 با الگوگیری از آزمون آرمسترانگ ساخته شد، تاکنون مورد استفاده محققان و درمانگران زبان فارسی قرار گرفته است. در مقاله حاضر اعتبار و روایی این آزمون براساس نتایج به دست آمده از بیماران مبتلا به زبان پریشی و آلزایمر گزارش شده است.
در این مطالعه که از نوع توصیفی-تحلیلی و اعتبارسنجی است، 59 بیمار زبان پریش و 10 بیمار مبتلا به آلزایمر فارسی زبان با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. به منظور بررسی اعتبار آزمون، ضریب همسانی درونی (آلفای کرونباخ) و ضریب پایایی آزمون-بازآزمون محاسبه شد. جهت بررسی روایی آزمون، همبستگی نمره این آزمون با خرده آزمون دیدن و نامیدن آزمون زبان پریشی فارسی محاسبه شد. همچنین، مقایسه عملکرد بیماران زبان پریش و آلزایمر در این آزمون به عنوان شاهد دیگری از روایی آزمون گزارش شد.
در بررسی اعتبار آزمون، ضریب همسانی درونی برابر96/ 0 و ضریب آزمون-بازآزمون 87 /0 به دست آمد (01/ 0>P). همبستگی نمره این آزمون با خرده آزمون دیدن و نامیدن آزمون زبان پریشی فارسی 58/ 0 به دست آمد (01/ 0>P). براساس یافته ها، بیماران آلزایمر در مقایسه با بیماران زبان پریش به طور معنی داری به راهنمایی معنایی بیشتر از راهنمایری آوایی پاسخ دادند.
نتایج نشان داد آزمون تصویری نامیدن از ویژگی های روان سنجی مناسبی برای ارزیابی بالینی اختلال نامیدن در بیماران زبان پریش و آلزایمر برخوردار است. از سوی دیگر، یافته های مربوط به تفاوت عملکرد بیماران زبان پریش و آلزایمر، کارایی تمایز تشخیصی بر اساس نوع راهنمایی ارائه شده را تایید کرد.