اثر هورمون های eCG، PGF2α و GnRH بر بازده تولیدمثل میش های زندی در فصل تولیدمثل

هدف از این پژوهش بررسی اثر تزریق هورمون های eCG، PGF2α و GnRH بر بهبود درصد باروری میش های نژاد زندی در فصل تولیدمثل بوده است. در این پژوهش 500 راس میش 5 /2 تا 4 ساله نژاد زندی در شرایط پرورش مرتعی، در فصل تولیدمثل انتخاب و برای همزمان سازی فحلی به مدت 12 روز سیدرگذاری شدند. سپس میش ها به 5 گروه مساوی (100 راسی) تقسیم شدند. به میش های گروه اول هورمونی تزریق نشد. به میش های گروه دوم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG تزریق شد. به میش های گروه سوم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG و 1 میلی لیترPGF2α تزریق شد. به میش های گروه چهارم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG و در روز چهاردهم 1 میلی لیتر GnRH تزریق شد. به میش های گروه پنجم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG، 1 میلی لیترPGF2α و در روز چهاردهم 1 میلی لیتر GnRH تزریق شد. تمامی میش ها 54 ساعت پس از سیدربرداری تلقیح مصنوعی شدند. نتایج نشان داد که درصد فحلی در تمامی گروه های دریافت کننده تیمارهای هورمونی از گروه شاهد بیشتر بوده است (05/ 0>P) ولی بین تیمارها اختلاف معناداری وجود نداشت. گروه های دریافت کننده GnRH دارای درصد آبستنی، زایش و بره زایی بیشتری از سایر گروه ها بودند (05 /0>P). همچنین درصد آبستنی، زایش و بره زایی در گروه های دریافت کننده eCG و PGF2α نیز از گروه شاهد بیشتر بود (05/ 0>P). در نتیجه با استفاده از تزریق eCG در هنگام سیدربرداری و GnRH در روز تلقیح مصنوعی می توان بازده تولیدمثلی را در گوسفندان نژاد زندی در فصل تولیدمثل بهبود بخشید.