کارایی گاوداری های شیری سنتی: پیامدها و راهکارهای ارتقای آن ها در استان مازندران (کاربرد تحلیل پوششی داده های فازی)

دامداری های سنتی می توانند یکی از متولیان اصلی تولید شیر در کشور به شمار روند. با توجه به محدودیت های مربوط به تغذیه دام و همچنین افزایش قیمت نهاده های مورد نیاز دامداران و نبود امکان دسترسی کافی و مناسب به این نهاده ها، برنامه افزایش کارایی واحدهای دامپروری می تواند از بهترین برنامه ها در این حوزه باشد که علاوه بر کاهش هزینه ها و سودآوری بیشتر، سبب افزایش قدرت رقابتی واحدهای تولیدی نیز می شود. با توجه به این مهم در این پژوهش کارایی واحدهای گاوداری شیری سنتی در استان مازندران با استفاده از مدل تحلیل پوششی داده های فازی و با استفاده از اطلاعات 64 گله که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده اند، در سال 1393 ارزیابی شده است. نتایج بیانگر متفاوت بودن کارایی دامداران به ازای مقادیر مختلف α در گروه های سه گانه اندازه دامداری، است. نتایج برآورد مدل نشان داد که کارایی دامداران گروه دوم (بین 6 تا 10 راس دام) از همه بیشتر و کارایی دامداران گروه اول (کمتر از 6 راس دام) از همه کمتر است و کارایی دامداران گروه سوم (بیش از 10 راس دام) در حد متوسط قرار دارد. این نتایج نشان دهنده استفاده بهینه تر گروه دوم از نهاده های در دسترس، در مقایسه با دو گروه دیگر است. با توجه به اینکه مشکلات مالی دامداران برای استفاده از نهاده ها و همچنین قیمت کم شیر از دلایل اصلی عدم کارایی تولید شیر است، اعطای یارانه به شیر تولیدی و نیز خرید تضمینی شیر به برنامه ریزان این عرصه پیشنهاد شده است.