علم امامان به غیب از منظر قرآن با تاکید بر دیدگاه علامه طباطبایی (بررسی آیات 143 بقره و 105 توبه)

پژوهش حاضر درصدد است تا علم به غیب امامان علیه السلام را از منظر قرآن کریم بررسی و اثبات کند. شیوه بحث در این پژوهش تحلیلی، مبتنی بر روش تفسیر موضوعی است. از آیه رویت اعمال (توبه:105) به دست می آید که علاوه بر خدا و رسول او صلی الله علیه و آله، جمعی از مومنان نیز حقیقت و باطن اعمال مردم را در دنیا می بینند. ازآنجاکه مشاهده حقیقت اعمال به صورت عادی برای عموم مومنان امکان پذیر نیست، مراد مشاهده ای است که با موهبت الهی توسط برخی از اولیای الهی یعنی امامان معصوم علیه السلام انجام می شود. از آیه امت وسط (بقره:143) نیز به دست می آید که جمعی از امت پیامبر صلی الله علیه و آله، گواهان بر امت در روز قیامت هستند. چنین شهادتی نیز بدون برخورداری از علم غیب به اعمال بندگان امکان پذیر نخواهد بود. شواهد نقلی نیز موید این هستند که پس از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله کسی جز امامان معصوم ادعای علم غیب و ملکوت عالم را نداشته است. مرتبه ای از علم غیب نیز برای برخی اولیای خاص الهی ثابت است؛ اما مرتبه کامل آن ویژه پیشوایان معصوم علیه السلام است.