آسیب شناسی روش های تدریس در فرایند یاددهی و یادگیری از دیدگاه دبیران و دانش آموزان دبیرستان های شهر اصفهان

هدف پژوهش حاضر شناسایی آسیب های روش های تدریس در مقطع متوسطه شهر اصفهان بود؛ بنابراین از روش پژوهش توصیفی پیمایشی برای شناسایی این آسیب ها استفاده گردید. جامعه مورد مطالعه، شامل کلیه دبیران و دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان اصفهان که به ترتیب تعداد آنها 8097 و 140250 نفر که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ایو تصادفی طبقه ای و با در نظر گرفتن میزان افت آزمودنی، نمونه آماری برای دو گروه به ترتیب 110 و 240 نفر برآورد گردید. سپس با جدا کردن پرسشنامه های مخدوش، تعداد 95 نفر دبیر و 206 نفر دانش آموز به عنوان نمونه آماری انتخاب گردید. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته شامل 20 سوال بسته پاسخ در طیف لیکرت و 1 سوال باز پاسخ بود. ضریب پایایی پرسشنامه مربوط به دبیران و دانش آموزان با استفاده از آلفای کرونباخ به ترتیب 99/0 و 98/0 به دست آمد، همچنین برای سنجش روایی سوالات پرسشنامه، از روش وابسته به محتوا استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از شاخص های آمار توصیفی و آمار استنباطی استفاده شد. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که میزان آسیب های روش های تدریس از نظر دبیران و دانش آموزان بیش از سطح متوسط است. از نظر دبیران بیشترین میانگین موارد آسیب زا «اهمیت ندادن معلم به مهارت های عملی تدریس» و «پایین بودن سطح علمی و حرفه ای معلمان» هستند دانش آموزان نیز بیشترین میانگین آسیب ها را مربوط به «انتظارات بیش از حد معلمان از دانش آموزان»، «بی توجهی به پاسخ های خودانگیخته دانش آموزان» و «عدم توجه به علایق دانش آموزان» می دانند. همچنین دیگر یافته ها نشان داد که بین دیدگاه دبیران و دانش آموزان در خصوص آسیب ها تفاوت معنادار وجود دارد. بین دیدگاه دبیران بر اساس جنسیت و سابقه تحصیلی نیز تفاوت معنادار بود؛ اما بر اساس مدرک تحصیلی تفاوت معناداری مشاهده نشد. همچنین، بین دیدگاه دانش آموزان بر اساس رشته تحصیلی و ناحیه تحصیلی تفاوت معنادار بود؛ اما بر اساس جنسیت و پایه تحصیلی تفاوتی مشاهده نشد.