برخورد هنری مولانا با حرف اضافه در مثنوی معنوی

نظریه فرمالیسم یا شکل گرایی یکی از جریان های نقد ادبی است که در دهه اول قرن بیستم در مسکو پدید آمد؛. طرفداران این نظریه به الگوهای مربوط به فرم و شکل ظاهری متن ادبی توجه داشتند. فرمالیست ها ادبیات را نوع خاصی از زبان می دانند که با زبان معیار تفاوت دارد. به اعتقاد آنها « ادبیت» متن از راه برجسته سازی، آشنایی زدایی، هنجارگریزی و... حاصل می شود و اینها در برگیرنده تمام شگردهایی است که نویسنده از آنها بهره گیری می کند تا متن در چشم مخاطبان، بیگانه جلوه دهد و چیزها در روشن ترین حالت در معرض توجه قرار گیرند، به گونه ای که گویی موضوع و محتوای متن ادبی، از این پیش تر وجود نداشته است. به کارگیری این ترفندها، سبب به تاخیر افتادن و گسترش معنای متن و در نتیجه التذاذ و بهره وری بیشتر خواننده از آن می شود. در این مقاله، کاربرد «حروف اضافی » در مثنوی معنوی از این نظرگاه مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد.