تاثیر کاهش پروتئین قابل سوخت وساز همراه با افزودن لیزین و متیونین محافظت شده شکمبه ای بر عملکرد میش های آبستن افشاری

هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر کاهش پروتئین قابل سوخت وساز (متابولیسم) همراه با افزایش لیزین و متیونین محافظت شده شکمبه ای در پنج هفته آخر آبستنی بر عملکرد و فراسنجه های خونی میش های افشاری و بره ها بود. 25 راس میش یک بار زایش در قالب طرح کامل تصادفی نامتعادل با جیره های غذایی محتوای پروتئین قابل سوخت وساز کم همراه با لیزین و متیونین محافظت شده شکمبه ای (LMP+LMRP) و زیاد (HMP) به ترتیب 20 درصد کمتر و معادل توصیه NRC(2007) تغذیه شدند. نتایج نشان داد که ماده خشک مصرفی، وزن بدن میش در پایان دوره آبستنی، تغییرات وزن بدن از آغاز آزمایش تا هنگام زایش، وزن بدن بیست روز پس از زایش تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (05/0P>). تغییر کاهشی وزن بدن در هنگام زایش در تیمار HMPنسبت بهLMP+LMRP بیشتر و به معنی دار بودن نزدیک (10/0P<) و با مجموع وزن تولد همبستگی داشت. مقدار آغوز و ترکیبات شیر تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت، اما گرایش به افزایش تولید شیر در HMP در مقایسه با LMP+LMRP مشاهده شد. غلظت سوخت وسازگر (متابولیت)های خون تحت تاثیر کاهش پروتئین قابل سوخت وساز قرار نگرفت. درصد ائوزینوفیل و مونوسیت ها به ترتیب به طور معنی دار و نزدیک به معنی داری در HMP نسبت به LMP+LMRPبیشتر بود، تفاوت معنی داری بین دو تیمار از نظر دیگر یاخته های خونی مشاهده نشد. به طورکلی کاهش پروتئین قابل سوخت وساز از سطح توصیه NRC (2007) و جایگزین کردن آن با لیزین و متیونین محافظت شده شکمبه ای در پیش از زایش میش های نژاد افشاری، عملکرد میش را تحت تاثیر قرار نداد.