اثرات دو نوع ریکاوری فعال با و بدون کراتین بر شاخص های التهابی و عملکرد بدنی زنان جوان متعاقب وهله های شنای بیشینه

هدف از این تحقیق بررسی اثرات ریکاوری فعال داخل و خارج آب با و بدون مصرف کراتین منوهیدرات بر برخی شاخص های التهابی و عملکرد بدنی پس از شش وهله شنای تناوبی بیشینه در زنان جوان بود.
در یک پژوهش نیمه تجربی 16 شناگر سالم غیرنخبه به طور تصادفی به دو گروه ریکاوری فعال داخل و خارج تقسیم شدند و شش وهله شنای سرعتی 50 متر را با فاصله استراحتی 120 ثانیه ای به صورت فعال در داخل و خارج آب اجرا کردند. آزمودنی ها، چهار بار در روز به مدت شش روز مکمل گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آنالیز واریانس دو طرفه و آزمون بونفرونی همچنین، آزمون t مستقل در سطح 05/0P< انجام شد.
. نتایج نشان داد بین اثر ریکاوری داخل آب یا خارج آب بر میزان IL-6(110/0P=) و VCAM1(622/0P=) متعاقب اجرای وهله های مکرر شنای تناوبی بیشینه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. با وجود این، سطوح IL-6 (042/0P=) و VCAM1 (012/0P=) تفاوت معنی داری در درون گروه ها پس از مکمل گیری کراتین نشان داد. در گروه ریکاوری داخل آب تغییرات درصد کاهش سرعت بعنوان شاخص خستگی پس از دوره مکمل گیری کراتین نسبت به قبل از دوره مکمل گیری تفاوت معنی داری داشت (01/0˂p). در گروه ریکاوری خارج آب پس از دوره مکمل گیری کراتین نسبت به قبل از دوره مکمل گیری به لحاظ آماری تغییری معنی داری ایجاد نشد (155/0p=).
ریکاوری بویژه از نوع داخل آب پس از مکمل گیری کوتاه مدت کراتین موجب تعدیل التهاب سیستمیک و بهبود عملکرد بدنی متعاقب فعالیت های تناوبی شدید می گردد.