تاثیر دیاژنز بر کیفیت مخزنی سازند داریان در میدان پارس جنوبی

سازند داریان یکی از مخازن نفتی میدان پارس جنوبی است. این سازند در چاه های SPO-1، SPO-2 و SPO-3 از این میدان مطالعه شده است. ستبرای سازند داریان در چاه های یاد شده به ترتیب 109، 113 و 114 متر است. بر پایه مطالعات انجام شده روی مقاطع نازک میکروسکوپی حاصل از سه حلقه چاه یاد شده، 9 رخساره کربناته و یک رخساره آواری مشخص شد که در چهار مجموعه رخساره ای شامل مجموعه رخساره ای کشندی (مادستون)، لاگون (مادستون- وکستون بایوکلستی، وکستون- پکستون پلوییدی بایوکلستی، پکستون- گرینستون پلوییدی بایوکلستی، باندستون جلبکی)، رمپ میانی (وکستون- پکستون نرم تن دار اکینوییدی، وکستون- پکستون اربیتولین دار، فریمستون، فلوتستون) و رمپ بیرونی (شیل) قرار می گیرند. مطالعه رخساره ها نشان داد که این سازند در یک رمپ هموکلینال رسوب گذاری شده است. سازند یاد شده 4 مرحله دیاژنزی دریایی، جوی، تدفینی و بالاآمدگی را سپری کرده است. مهم ترین فرایندهای دیاژنزی شناسایی شده شامل میکرایتی شدن، آشفتگی زیستی، ژئوپتال، فشردگی فیزیکی و شیمیایی، سیمانی شدن، نوشکلی، جانشینی، انحلال و شکستگی و پر شدگی است. در میان فرایندهای دیاژنزی، انحلال و شکستگی اصلی ترین فرایندهای افزایش دهنده کیفیت مخزنی و در برابر آن، فشردگی فیزیکی و به ویژه سیمانی شدن، فرایندهای مهم کاهش دهنده کیفیت مخزنی هستند. فرایند انحلال با ایجاد تخلخل های ثانویه حفره ای و قالبی تاثیری مهم در افزایش میزان تخلخل در این سازند داشته است. بیشتر پدیده های حاصل از انحلال در طی دیاژنز جوی و به میزان کمتر طی دیاژنز تدفینی صورت گرفته است. انحلال در برخی از موارد، با توسعه تخلخل های حفره ای موجب اتصال آنها به یکدیگر شده و گاهی نیز در توسعه و گسترش مسیر شکستگی ها و استیلولیت ها و از بین رفتن سیمان های پیشین نقش داشته است که در نتیجه سبب افزایش تراوایی و کیفیت مخزنی در بخش هایی از داریان بالایی و پایینی شده است. همچنین شکستگی ها، از دیگر فرایندهای مهم دیاژنزی، در برخی از موارد با اتصال حفرات انحلالی به یکدیگر، نقش موثری در افزایش تراوایی و کیفیت مخزنی بخش های بالایی و پایینی سازند داریان داشته است.