اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر طرح واره های ناسازگار معتادان با اختلال شخصیت ضداجتماعی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر طرح واره های ناسازگار شخصیت ضداجتماعی سوءمصرف کنندگان مواد انجام شد. طرح پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل 100 نفر از مجرمین که سوءمصرف مواد داشته اند بود. شرکت کنندگان به صورت در دسترس انتخاب شدند و با توجه به آزمون میلون 3 افرادی که دارای شخصیت ضداجتماعی بودند مشخص گردید و سپس به صورت هدفمند با استفاده از نمرات به دست آمده از این آزمون تعداد 24 نفر از این افراد که نمرات بالایی در اختلال شخصیت ضداجتماعی داشتند جدا شدند و از تمامی این 24 نفر پرسشنامه طرح واره های ناسازگار فرم کوتاه گرفته شد و به صورت تصادفی این افراد در 2 گروه 12 نفره گمارش شدند. پس از اجرای درمان DBT، پس آزمون گرفته شد و درنهایت جهت تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS استفاده گردید و با شاخص های توصیفی و استنباطی (کوواریانس) مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بین طرح واره های گروه آزمایش با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. طرح واره هایی که بر اساس DBT بهبود یافتند شامل، رهاشدگی، بی اعتمادی، انزوای اجتماعی/بیگانگی، نقص/شرم، شکست، وابستگی/بی کفایتی، آسیب پذیری، گرفتار، بازداری هیجانی و خویشتن داری/خود انضباطی ناکافی می باشد که این بهبودی در سطح معناداری بوده است (سطح معناداری: 05/0). به طورکلی می تواند گفت رفتاردرمانی دیالکتیکی درمان موثری جهت کاهش طرح واره های ناسازگار می باشد.