رابطه نگرش مذهبی با شادکامی و خودکارآمدی دانش آموزان دوره متوسطه

هدف این پژوهش، مطالعه رابطه بین نگرش مذهبی با شادکامی و خودکارآمدی دانش آموزان دوره ی دوم متوسطه بود. تحقیق حاضر از نوع پژوهش های همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان دوره ی دوم متوسطه شهرستان آستارا می باشد که در سال تحصیلی94-93 مشغول به تحصیل بودند. در این میان تعداد 208 نفر به روش تصادفی ساده جهت مطالعه به عنوان نمونه انتخاب شده و مقیاس نگرش مذهبی، پرسش نامه سنجش شادکامی آکسفورد (OHI) و پرسش نامه سلامت روانی(Scl-25) به عنوان ابزار پژوهش مورد استفاده قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی برای بررسی تاثیر نگرش مذهبی بر شادکامی و خودکارآمدی دانش آموزان متوسطه از تحلیل واریانس یک عاملی، و از آزمون من- ویتنی برای مقایسه میانگین رتبه ها براساس متغیرها استفاده شده است. نتایج نشان داد که بین نگرش مذهبی با شادکامی و خودکارآمدی دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. میزان ضرایب همخوانی به ترتیب برابر با (027/0>p) و(0064/0>p) بود. با مقایسه میانگین رتبه ها و مقدار من- ویتنی در بین دانش آموزان مشخص شد که دانش آموزان متوسطه دختر در مقایسه با دانش آموزان پسر از نگرش مذهبی بیشتری برخوردار بوده (006/0>p)، اما در متغیرهای شادکامی و خودکارآمدی تفاوت معناداری مشاهده نشد.