اثر بخشی روش های ارایه مراقبت پرستاری موردی و پرایمری بر کیفیت ارتباط پرستار - بیمار در بخش های ویژه قلبی

کیفیت مراقبت از بیمار به واسطه ارتباط موثر پرستار ارتقاء می یابد. یکی از مهمترین راهکارهای مدیریتی در افزایش کیفیت مراقبت پرستاران، بکارگیری صحیح روش های تقسیم کار در ارایه مراقبت پرستاری توسط مدیران پرستاری خصوصا سرپرستاران است.
هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر روش های تقسیم کار پرستاری پرایمری و موردی بر کیفیت ارتباط پرستار- بیمار در بخشهای ویژه قلبی است.
پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که به صورت همزمان در چهار بخش سی سی یو بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1393 انجام گردید. دو بخش به گروه روش تقسیم کار پرایمری (33بیمار) و دو بخش به گروه روش تقسیم کار موردی(26 بیمار) تخصیص تصادفی شدند .ابتدا پرستاران با اجرای استاندارد هر دوروش آشنا شدند. در روش پرایمری به هر پرستار (3) بیمار اختصاص داده می شد که تا زمان ترخیص مسول انها بود و در شیفتهای عصر وشب نظارت مستقیم بر همکاران خود داشت..در روش موردی هم در هر شیفت (3) بیمار برای پرستار در نظر گرفته می شد. کلیه خط مش های بخش با همکاری سرپرستار تدوین شده بود. هر دو روش در هریک از بخش ها به مدت (2) ماه اجرا شد. پرسشنامه استاندارد کیفیت مراقبت: QUAL-PAC: Quality of patient care) ) بود که پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ (89/0)تعیین شد. داده ها از طریق نرم افزار SPSS16 با استفاده از آزمون من- ویتنی یو، کای اسکوئر و آمار توصیفی تجزیه تحلیل گردید.
نتایج مطالعه نشان داد بین دو گروه تقسیم کار پرایمری و موردی برحسب میانگین نمره کیفیت مراقبت در بعد ارتباطی تفاوت معنی داری وجود داشت بطوریکه در گروه پرایمری، میانگین نمره کیفیت دربعد ارتباطی مراقبت بالاتر(3/8±3/35) از تقسیم کار موردی(7/5± 4/24) بود (P<0/0001). همچنین بین میزان سابقه کارپرستار و میانگین نمره بعد ارتباطی کیفیت مراقبت ارتباط معناداری وجود نداشت (17/0p=).
با توجه به اثربخشی روش پرایمری در ارتقاء کیفیت ارتباطی بین پرستار – بیمار به مدیران پرستاری پیشنهاد می شود که از الگوی اجرایی این مطالعه برای بهبود ارتباط پرستار و بیماران در بخش های ویژه استفاده نمایند.