شعر رضوی مشخصه ای سبکی در شعر کودکانه دهه هشتاد و تحلیل زیبایی شناسی آن

حضرت علی بن موسی( 841 - 302 ه.ق.) که با عنوان امام رضا(ع) هشتمین امام شیعیان دوازده امامی به شمار میرود، گذشته از امامان اول و سوم شیعه، بیش از دیگر امامان مورد توجه ایرانیان بوده است و تجلی این توجه را می توان در قدمت و کثرت مدایح رضوی در شعر پارسی بازجست. توجه به امام رضا(ع) نه تنها در بدنه اصلی شعر پارسی یعنی شعر بزرگسالان به وفور دیده می شود، بلکه در شعر کودک نیز بویژه در دهه های اخیر، حضوری وسیع یافته است. هدف از نگارش این مقاله، توصیف زیبایی شناسی شعر رضوی در متون منظوم ادبیات کودکان است. گستره مطالعه نیز آثار منظوم شاعران معاصر حوزه کودکان است که به لحاظ موضوعی در قلمرو شعر رضوی قرار گیرد. از آنجا که شعر رضوی، زیرمجموعه ای از ادب آیینی است، به مانند دیگر حوزه های ادب آیینی، پیوندهای مکرر و متراکم تلمیحی با قرآن، حدیث و اخبار تاریخی دارد و حتی کودکانه بودن شعر نیز نتوانسته موجب کاستی یا قطع این پیوندها شود. بنابراین به رغم گرایش صوری مباحث زیبایی شناسی، بخشی هرچند کوتاه به بخش تلمیحات اختصاص داده شد.