تحلیل و بررسی سبکی «سنگ صبور و همایه ها» از منظر فلسفی _ اجتماعی با نقد هیچ انگاری

برخی معتقدند که انقلاب مشروطه، حکومت رضاشاهی، کودتای 82 مرداد و... نسلی را که در حدود 0331 در عرصه ادبیات بالیدند و آثار خود را خلق کردند، با بحران عظیم معرفتی و - سال های 0331 اعتقادی روبه رو ساخت و منجر به بروز ناامیدی در طیف وسیعی از روشنفکران متفکر ایرانی شد. این یاس افسار گسیخته موجب گردید تا کسانی چون هدایت، چوبک، صادقی و... گونه ای جدید از نوشتار را در حوزه ادبیات داستانی ایجاد و دنبال کنند که مبتنی بر دریافته ای روانشناسانه و فلسفی از روح انسان و ارتباط او با جهان مادی و عالم متافیزیک بود. شعله این آتش هیچگاه خاموش نشد و شراره های آن به نسل های بعد نیز سرایت کرد. این ساختار ذهنی جدید که به کشف سویه سیاه و تاریک روح بشری میپرداخت با مفاهیمی مانند: مرگ، زندگی، پوچی، تنهایی و گناه بخش بزرگی از ادبیات سال های مذکور را تحت سیطره خود قرار داد و منجر به پیدایش سبک دورهای خاص با عنوان ادبیات پوچگرا گردید. در این جستار برآنیم تا گوش های از درگیری های ذهنی و ویژگی های مشترک فکری و سبکی صادق چوبک و احمد محمود را با تاکید بر اثری خاص از هرکدام در گستره سال های 31 تا 31 مورد تامل قرار دهیم.