بررسی اثر سلژیلین بر کلستاز کبدی ایجاد شده ناشی از انسداد مجرای صفراوی در موش صحرایی

کبد نقش عمده ای در محافظت انسان در مقابل سموم مختلف و داروها دارد. کلستاز عارضه ایست که با اختلال در جریان صفرا، منجر به افزایش عوامل اکسیدان، آسیب هپاتوسیت ها و نهایتا سیروز می شود. سلژیلین دارویی است که عموما در درمان بیماری پارکینسون بکار برده می شود و دارای خصوصیات نروپروتکتیو، ضد آپوپتوز و آنتی اکسیدانی است. این مطالعه به منظور بررسی اثر سلژیلین بر کلستاز کبدی ایجاد شده ناشی از انسداد مجرای صفراوی[1] (BDL) در موش های صحرایی نر انجام شد.
در این مطالعه 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 5 گروه شامل: گروه سالین، شم + سالین، سالینBDL+ ، سلژیلین (mg/kg 15/0) BDL+و سلژیلین (mg/kg 15/0) تقسیم شدند. در شرایط استریل، حیوان بیهوش و لاپاراتومی به منظور BDL انجام شد. بعد از 14 روز در تمام گروه ها، نمونه خونی جهت بررسی تستهای عملکرد کبدی، سرولوژیک و اندازه گیری مقدار [2]TNF-α گرفته شد. نتایج بوسیله آزمون آنالیز واریانس یکطرفه[3] مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج این مطالعه نشان داد که سلژیلین در گروه سلژیلینBDL+ بطور معنی داری باعث افزایش سطح[4]ALP، [5]ALT، [6]AST و آلبومین در مقایسه با گروه سالینBDL+ شد. بعلاوه در مقایسه با گروه سالین، سلژیلین [7]PT را بطور معنی داری افزایش داد.
نتایج این مطالعه نشان داد که سلژیلین در مدل کلستازی، نه تنها اثر محافظتی بر روی سلول های کبدی ندارد بلکه باعث تشدید علائم نیز می شود.