پتانسیل سیستم خورشیدی گرمایشی آب در کاهش انتشار آلاینده های اتمسفری: مطالعه موردی روستای آسفیج

محدودیت منابع فسیلی و پیامدهای حاصل از تغییرات زیست محیطی و آب و هوای جهانی، فرصت های مناسبی را برای رقابت انرژی خورشیدی با انرژی های فسیلی بویژه در کشورهایی با پتانسیل بالای تابش خورشیدی ایجاد نموده است. سیستم های انرژی خورشیدی، فناوری هایی هستند که برای تامین گرما، آب گرم، الکترسیته و حتی سرمایش منازل مسکونی، مراکز تجاری و صنعتی بکار می روند. هدف این مطالعه استفاده از سیستم گرمایش خورشیدی برای تامین آب گرم ساکنین روستای آسفیج به منظور کاهش انتشار آلاینده های اتمسفری بود.
روستای آسفیج با داشتن با جمعیتی برابر با 656 نفر، سالانه به Btu 109×19/2 بار حرارتی، جهت تامین آب گرم مصرفی نیاز دارد. این مقدار قبلا توسط آبگرمکن های گازی و پس از اجرای پروژه منارید توسط انرژی خورشیدی برآورده می شود. در این پژوهش میزان کاهش تولید آلاینده هایی همچون CO2 ، NOXو SO2 قبل از استفاده ساکنان روستای آسفیج از انرژی خورشیدی و پس از آن محاسبه و مورد مقایسه قرار گرفت.
بر اساس محاسبات استفاده از آبگرمکن های گازی در روستای مورد مطالعه، سالانه مقدار 2/189206 کیلوگرم آلاینده تولید می کند که حدود 188983 از این مقدار مربوط به گاز CO2 می باشد. با توجه به موقعیت جغرافیایی روستا، استفاده از آبگرمکن های خورشیدی با راندمان گرمایشی 100% ، توانسته است مصرف گاز طبیعی و تولید آلاینده های ناشی از آن را به صفر برساند.
بر اساس نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که این سیستم با راندمان بیش از 80% آن را به یک سیستم کارآمد تبدیل می کند. سیستم گرمایش خورشیدی تابش خورشیدی را به گرما تبدیل می کند که هزینه تامین انرژی برای آب گرم را کاهش داده و از انتشار آلاینده های اتمسفری جلوگیری می نماید.